Ne kadar yara aldıysan al,
yine de yürümeye devam ettin.
Bazen tökezledin,
bazen dizlerin kanadı,
ama yine de kalktın, değil mi?
Hayat, her zaman adil olmadı.
Bazen en çok inandığın şey kırıldı,
bazen en sevdiğin insan gitti,
bazen ise sen bile kendine uzak düştün.
Ama bil ki,
her yara bir iz bırakır,
ve her iz, bir hikâye anlatır.
Sen, o hikâyelerin toplamısın.
Yıkıldın, ama yok olmadın.
Eksildin, ama kaybolmadın.
Bazen kalbin paramparça oldu,
ama hâlâ atıyor.
Çünkü bazen yaşamak,
savaşmaktan çok,
yeniden başlamayı seçmektir.
Ve sen hâlâ buradasın…
Bu, başlı başına bir zafer değil mi?