KIRMIZI RUGAN PABUÇ

Çocuktuk. Kırılgan naif bir kız çocuğu. Evcilikti en sevdiğimiz. İlk evimiz, sandalyelerin üzerine çatı niyetine örttüğümüz battaniyelerin hemen altıydı. Yastıklardan koltuk yapıp bir güzel istifledikten sonra otururduk bağdaş kurarak.Bıraksalar saatlerce oynar saatlerce orada kalabilirdik.İlk anneliğimizi oyuncak bebeğimize yaptığımız annelikle tatmıştık. Yanakları pembe etli fatoş bebek evmizin küçük üyesi olurdu. Sütünü içirmek, altını bezlemek en önemli görevimizdi. İlk yaptığımız yemek, yeşilli sarılı plastikten yapılma biber ve domateslerdi. Mutfaktan aşırdığımız küçük leğenler tenceresi olurdu. Karıştırır dururduk. Sanki gerçekten tadı varmış gibi önce “pişmiş mi?” diye bakar, sonra da “güzel olmuş” diyerek kendi sorduğumuz soruya tekrar yine kendimiz cevap verirdik. Aslında gerçek tadın o zamanlarda olduğunu büyüdüğümüz o ilk gün anlamıştık.Bir de giymek için sabrısızlıkla bayram sabahlarını beklediğimiz,ilk gözağrımız kırmızı rugan ayakkabılarımız vardı.Sarılı olduğu parlak metalik poşetinden minik ellerimizle binbir hevesle zarar vermeden açmaya çabalardık. Gördüğümüz o ilk an gözbebeklerimiz mutluluktan kocaman olurdu. Ruganlarının parlaklığına bayılır ince bağcık kemerine tutturulan fiyonku hayran hayran izlerdik. Altı bile kirlenmesin diye yere basmadan önce her adımımızı kontrol eder öyle basardık.
Küçücük dünyamıza kocaman mutlulukları sığdırdığımız.,öyle hassas, öyle ince, öyle mutlu çocuklardık biz. Bazen bir evcilik bazen bir pabuç bazen de bir oyuncak mutlu ederdi. Hiç birşey olmasa bile annemizin,babamızın yada kardeşimizin bir gülüşü sevinmemize yeter de artardı bile. Kumbaramızda biriktirirdik kahkalarımızı. Şimdi ise koskoca dünyamıza sahte küçük mutlulukları sığdırmaya çalışıyoruz. Çocukken gelen büyüme isteğinin, tam tersi istikâmetindeyiz artık. Büyüdükçe mutsuzlaştığımız, kumbaramızdan ödünç diye peyderpey aldığımız kahkahaları bitirdiğimiz zamanlardayız...
Elimize yeniden verseler diye baktığımız, şekerlemelere muhtacız..?