Kış Kar ve Mazi

Düştü

Yılın ilk kar tanesi.

Sustu

O utangaç çocukluğum.

Kırıldı

Ailemin pamuk ipliğinden dalları.

Koptu

Mâziyle bağlarım.



Çünkü ben,

Ağlayarak küçülüp

Umutlanarak büyüdüm.

Bir kış günü yalın ayak

Giderken avuçlarımdan

Çocuk ruhumu düşürdüm.



Ben.

Bir evin tek çocuğu

Evlatsız geçen onca yıldan

Sonra anamın tek arzusu

Ben.

Masumiyetin gölgesinde

Yüreği pâre pâre.



Kış.

Kış ortasında kimsesiz

Ocağın kavurucu soğuğu.

Kar.

Karın acımasız beyazlığı.



Evden ilk çıktığımda

Karın aklığına aldandım.

Pamuktan yatakların

Islak kollarına daldım.



Ben.

Masumiyetini yitiren

Bîçâre.

Ben bir kış günü çocukluğumu

Yitirirken de büyüdüm.



Büyüdüm ve bu arsız

Hayatın sahte yüzünü gördüm.

Gafletten uyanıp

Tek bir gerçeğe yürüdüm.

Ben, çocukluğumun saflığına

Geri döndüm.



KAYA TÜRKOĞLU