Kişilik Hastalığı

O suçluydu, duygularında hatalar olduğu için ve bir nebze kendisini anlayamadığı için. Hatta o kadar ileriye gidiyor ki insanî tüm tavırlarını yitiriyor. Bu yüzden onu topluma kabul etmiyorlar, toplumu da o kabul etmiyor. Onun için yaptığı her şey, attığı her adımın hesabı verilmeliydi kendine. Neden? diye soruyor. Yanıtını alana kadar da onu bırakmıyor. Eğer nedeni uygunsa rahatlıyor, değilse yapabileceği bir şey kalmıyor elinde. Bu soruları ona mitotenin ağzından soruyor ki zihni kandırabilsin onu. Ona hep bir rakip oluyor, hep karşısında. Her şeyi soruyor ve birçoğunu kendisi yanıtlıyor. Bu şeytanî bir hal aldığında insanları öldürdüğü senaryolar kuruyor. Bazen kendi kusurlarını ön plana çıkartıp aklını karıştırıyor. Zihninde ona rakip bir şey var. Bir de tam aksine iyi olan ve sevecen bir taraf. Birisi iblis ruhuyken diğeri Tanrısal ruh. İkisi arasında iradesiyle kalıyor, kendisini anne ve babası onu azarlayan bir çocuk gibi hissediyor. Bu sırada bir bahçede ve herkes eğleniyor. Onun ne yaşadığını kimse bilmiyor, merak etmiyor, sormuyor, sorsa anlamıyor. Anlatsa anlamsız kalabiliyor. İblis ruhu onun kimsesizliğinden faydalanıp etrafını sarıyor çepeçevre. Mitote ile kaplıyor ruhunu ve orada sürekli konuşuyorlar. Herkes bir şey söylüyor ve herkesin her konuda fikri var. Derken alev alıyor ruhu. Kalbi sıkışıyor fizik ortamda. Yere bırakmak istemiyor kendini; çünkü dikkat çeker düşerse. Sonra dimdik ölmek istiyor. Yutkunmayı denese bile, bu son kez bile olsa mümkün olmuyor. O orada ölmek zorunda bırakılıyor. Ardından birkaç gün sonra dünya kayıtlarından da siliniyor. Kişiliksiz bir insan böyle kayboluyor toplumdan.