Bir gitarın tellerinden fışkıran solo gibi belkide hayatım. Dinlemesini bildikten sonra , ötesi hep açık bana. Hiç bitsin istemiyorum , ama kimi zamanda kesmek istiyorum her bir teli. Damarlarımdan kan akıtırmış gibi. Hele ki işin içine pianoyu da katarsanız , ayrı bir senfoni çıkıyor ortaya , engel olamıyorum kendime. Başlıyor gözlerim dolmaya , tutamıyorum yere düşen göz yaşlarımı. Aklıma gelen bir çok şey ile oyun oynamaya başlıyorum. Kalbimden saçılan her bir parçayı çıkarıp fırlatıyorum masamın üstüne. Bozup yeniden birleştiriyor , sonrasında ise tıkıyorum kalbime geri. Canım yanmıyor benim. En azından insanların öyle bilmesini istiyorum beni. Hep mutlu gözükmek , birazda olsa mutlu ediyor aslında beni. Eğer bir gitar olsaydım , durmadan ses çıkartmak isterdim. Birilerinin beni dinlediğini bilmek , beni bu dünyada ki en eşsiz gitar yapardı. Ve bitmez tükenmez bir istek ile devam ederdim kalbimden geçen tüm besteleri amfiye yansıtmaya.