KÜÇÜK MELEKLER

BEDENİNİ TOPRAĞA EMANET ETMİŞ MİNİK MELEKLERE

**
Bayram her çocuk için özeldir.Kiminin için şeker,kimin için harçlık,kiminin içinse mutluluk.Benim içinse acıydı.Bu bayram diğer bayramlardan farklı kılan tek şey acıydı.Bayramda acı olmazdı.Bayram da neşe olurdu,mutluluk evin bacasından bize el sallardı.Ama bu bayram acınındı,bu bayrama gözyaşı hakim olacaktı.Ağzımı büyük bir bezle kapatıp beni bayılttılar.Ne olduğunu bende bilmiyordum.Tek bildiğim gözlerimin yavaş yavaş kapandığıydı.Gözlerimi açmamı sağlayan büyük beyaz ışıktı.O kadar parlaktı ki bana abimin odasında olan renkli renkli ışıkları anımsattı.Işık giderek parlıyordu.Kamaşmış gözlerimi kısıp ışığın geldiği yöne doğru baktım.

" Eğer buradan kurtulmak istiyorsan ,  beyaz kapıdan geçmek zorundasın minik melek." Ses şiddetlenirken korkmaya başladım.Annemi istiyordum.Saçlarımın çekilmesiyle açık sandığım gözlerim şimdi açılmıştı.Karşımda hiç tanımadığım insanlar vardı.Bana vurdular.Kollarıma,bacaklarımı mor olana kadar vurdular annemin öpüp kokladığı saçlarımı çektiler.Babaannemin öperek sıktığı yanaklarıma tokat attılar.Sonra vücuduma büyük bir bıçak sapladılar.Her yer karanlık oldu.Ruhum istemeyerek de olsa bedenimi terk etmişti.Beyaz ışığın dediği gibi beyaz kapıdan geçip melek kelimesinin tanımı olmuştum.Ölmüştüm.Annemlerin umutsuzca bahsettiği ölümü yaşıyordum.Hızlı bir şekilde sanki kağıt parçasıymışım gibi bedenimi toprağa bırakıp gittiler.Toprak kendinden utandı.Ama onlar utanmadı.Sonra bir şimşek çaktı.Ardından yağmur damlaları üzülerek bedenime düşmeye başladı.Her bir damla üzerime düşerken güzel kelimeler söylüyordu.Gökyüzü bile bana ağlarken o adamlar kamyonete binip beni karnıma saplanmış büyük bıçakla yalnız bıraktılar.Bıçak hiddetle vücuduma girmek istemediğini söylüyordu.Gülümsedim.Ardından yanımda büyük bir melek belirdi.Minik,tombul ellerimi ellerinin arasına aldı ve şöyle dedi;

" Cennete hoş geldin minik melek." 
**
Sanırım bunları yazarken kendimi çok kötü hissetmiştim.Savunmasız ,minik bedenlere akla hayale gelmeyecek kötülükleri yapan kendini insan gibi görenlere cidden Yazıklar Olsun.Ülkemiz bu yılda birden fazla minik bedenleri toprağa verdi.Hani size nasıl anlatsam sizinde küçük kardeşiniz, kızınız veyahut yakınınız vardır.Allah göstermesin ama benimde 4 buçuk yaşında tatlı mı tatlı yeğenim var.Bu olanları onun başına gelmiş gibi düşündüğümde vücudumdaki tüm kanların çekildiğini hissediyorum.Bir ürperti sarıyor vücudumu.İnşallah başka minik bedenlerin , bu iğrenç olaylar yüzünden toprağa verilmediği , huzurlu, mutlu savaşsız , kavgasız bir ülkede yaşamak dileği ile... Hoşça Kalın.

**