Bazen o kadar yorulursun ki,
gökyüzü bile ağırlık yapar omuzlarına.
Güneş doğsa da karanlık kalır içinde,
ve insanlar sana baktığında,
hiçbir şey olmamış gibi görünmeni ister.
Ama sen bilirsin,
her gülümsemenin altında bir savaş gizlidir.
Her sessizliğin ardında bir çığlık yankılanır.
Ve her güçlü insan,
bir zamanlar en çok yaralanmış olandır.
Biliyor musun,
insan en çok bittiğini sandığında başlar.
En çok küle döndüğünde,
içinde hâlâ bir kıvılcım kaldığını fark eder.
Ve bazen o küçücük ışık,
yeniden doğman için yeter.
O yüzden,
eğer düşersen,
küllerin arasını biraz kurcala.
Orada hâlâ yanmak isteyen
bir kıvılcım bulacaksın.