Kumbara

Hayat, kabahatsiz bir çocuğun
Yüzüne inen sert bi'tokat gibi
Vuruyor, -merhametsizce- yüreğime kederi.

Üzülüyorum ziyadesiyle...
Annesiyle simit alırken bi'çocuk,
Simit satan tezgahtar da yine bi'çocuksa;
Ben, gülümseyemem.

Rabb'im eksik etmesin kimsenin
Cebinden ''para'' denen gereksizi.
Hiçbir baba kalmasın çocuğu
Yanında mahçup;
Ve hiçbir gül, hiçbir anneden
Olamasın üstün.

Takılmasın kimsenin kalbi
Kederden tellere,
Yabancı bilmesin hanelerimizi
O herkesçe yolu gözlenen huzur;
Eksik olmasın soframızdan
Tabağımızdan, bi'kaşık umut.


El birliğiyle indirelim nefsin yelkenlerini,
Ye'se, yürekte; ikametgah verilmesin.
Olursa çiçeğe boynunu büktüren,
Kırk yetim sevindirsin.

Artık, vurulsun kalpler yere kumbara gibi;
Parçalansın/dağılsın benlikler... Koyup başımızı
Dizlerimize -hüngür hüngür- ağlayalım, çocuklar gibi...

-Sevgi, en bir'leştirici güç.