KUTUDAKİ FARE

Aykırı profesör, bir gün sınıfa elinde bir kutu ile girdi. Kutunun içinde bir fare vardı. Öğrencilerin şaşkın bakışları arasında kutuyu masaya koyarak sınıfa döndü: “Bu fareye iki gün boyunca kimse dokunmayacak. Dokunanın notunu düşürürüm” dedi.
Öğrenciler; farenin açlıktan ve havasızlıktan öleceğinden endişe ediyorlardı. Fakat notlarının düşmemesi için de, kutuya iki gün boyunca hiç kimse dokunmamıştı. Öğrenciler iki günün sonunda merakla kutunun yanına gittiler. Fare doğal olarak ölmüştü.
Profesör, kutuyu iyice incelemelerini söyledi. Kutunun her yerinde minik delikler vardı. Fare çıkmak için kutunun her yerini kemirmiş ama bir türlü çıkamamıştı. Öğrenciler anlamıştı ki fare, havasızlıktan değil ama açlıktan ölmüştü.
Farenin ölümüne sebebiyet verdiği için profesöre suçlayan gözlerle bakıyorlardı. Profesör: “Bana hiç öyle bakmayın. Hayvan sizin yüzünüzden öldü!” diyerek çıkıştı. Öğrencilerden biri artık dayanamayarak söze girdi: “Hocam, hem fareye bizi yaklaştırmayan sizsiniz, hem de bizim öldürdüğümüzden bahsediyorsunuz!” dedi yüksek sesle.
Profesör “Şimdi herkes beni dikkatle dinlesin!” dedi. “Öncelikle size, fareye dokumanız durumunda notunuzu düşüreceğimi söyledim. Siz de korkudan fareye yardım edemediniz. Kutuya baktığımızda ise fare kurtulmak için bir çok yol denemiş, kutunun her yerine küçük delikler açmış fakat yine de kurtulamamış. Farede kararsızlık vardı, sizde ise korku. İşte farenin gerçek ölüm sebebi budur."
Hikayedeki gibi bizler de; birçok şeyden korktuğumuz için hayattaki bazı şeyleri kaçırıyor, kaybediyoruz. Hayatımız hep bir şeylere boyun eğerek, kabullenerek geçti. Çevremiz nasıl yaşam sürüyorsa bize de aynılarını yapmamız öğretildi. Öğrencilerin not kaybından korkması gibi, biz de bazı şeyleri kaybetmekten korktuk. Farenin, kutunun her yerini kemirip çıkamaması gibi de kararsızlıklar yaşadık sürekli. Tek bir yol seçip oradan kararlı bir şekilde yürümek yerine hep başka başka yollara girdik. Onu denedik, o olmadı bunu denedik ve en sonunda pes ettik.
Halbuki riskler alsak; korkusuzca ve kararlı bir şekilde devam etsek belki de kendimizde ve çevremizde çok şeyin değişeceğine şahit olacak, bundan hem kendimiz hem de diğer insanlar gurur duyacaktı.
Her şeye rağmen, hayatta hiçbir şey için geç değildir. Kararsızlık ve korku çemberinden sıyrılıp farklı ufuklara erişebilmek ümidiyle...