L'appel du vide

önümde çanlar bangır bangır çalarken gördüm
insanların bencilliklerini
asılı bir tül misali sallanırken
gözlerinin önünde gördüm
boyanmış kindar gözleri
yansımaları aramazken aynalarda
tükenen şehirleri gördüm
yanarken hepsi bir bir avuçlarımda
o pis işlerinde kullandıkları elleriyle
kuyu kazarken gördüm o
minik sarı beyinlerini
parçalara bölünüp ufalanabilen
o gri kaldırımlı suratlarında
gökyüzüne baktığımda
Uluma'nın sözleri dökülü verdi bir kuşun kanadından
Kuşa baktım, yüzü Ginsberg'di.
sokak panolarına harita çivileriyle sabitlenmiş resimleri gördüm
tamamlanamayan fotoğraflarda
egolarını gördüm insanların
L'appel du vide yapıyorlardı
o izbe binaların çatı katlarında
gördüm tüm gençliği
o histerik çığlıklarda yanarken son sigaralarında
savruluyorlardı dipsiz derinliklerin kıyıları da avuçlarımdan
kanarken birer birer bir papatya edasıyla

Simge - 10 Ekim ‘17