Malesef yine sen

Bencilliğin en büyük kelimesi olan ben ile başlamak.
Ben en çok sencil'dim.
Benden önce olan sen ile dünyaları kucaklayarak,
En güçlü kral gibi hüküm verirdim dünyaya...
Sanki en çok da ben kelimesini unuttuğum içindi yenilgilerim.
Hep şenli başlayan satır başlarım , ilk defa ben sesi ile baş başa.
İlk defa kendine bakmanın şaşkınlığıyla birlikte , seni bulamamanın korkusu vardı yüzümün çehrelerinde...
Fakat nereye baktıysam seni gören yüzüme rastlıyorum şimdi.
Yüzümde seni görebilmenin şaşkınlığı ile değiştiriyorum cümlemi.
Kendime baktığımda dahi bir ben değil malesef yine sen görüyorum.