MASALIN ENGELİ

Ellerimi kullanamıyorum,
Yürümek çoğu zaman bir işkence benim için
Nefret ediyorum basamaklardan
Ve bir de yıllanmış dostum olan koltuk değneklerinden
Kendimi sürekli kıyaslıyorum
Bu şekilde kendime daha çok kızıyor ve üzülüyorum
Bu da bana annemden bir miras işte
Adalet kelimesinin tokatladığı ruhlardanım
Bakışların içinde başımı çoğu zaman önüne eğen
On yedisinde bir genç kızım ben.
Yemek yediğim zamanlar kahroluyorum
İnsanların midesini bulandırıyorum
Kapatamıyorum ağzımı
Kontrol edemiyorum kendimi.
Her banyo yaptırdığında annem utanıyorum ben
Üzülüyorum ona yük olmak ne kadar da kötü Tanrım
Bizler gözyaşlarını içine dökmeyi öğrenen varlıklarız aynı zamanda
Hakkımız yok bazı şeylere
Bir sigara tüttürmeye
Bir yudum alkol içmeye
Küfretmeye
Söz sahibi olmaya
Biz kimiz?
Ah Tanrım yaşadığımız sürece ölümü koklayan kalbi kelebeğe takılmış zavallı ruhlarız biz.