Melankolik

"Dünya hassas kalpler için bir cehennemdir" sözünü söyleyen yazar;

çivisi çıkmış şu dünyada yaşadığım cehennemi hatırlatıyor bana...

Üzgün, melankolik, duygusal ya da keyifsiz olmam için sadece kendi

başıma bir şey gelmiş olması gerekmiyor benim...

Ben kahvemi yudumlarken, Bir yuduma muhtaç insanlara üzülebilen bir insanım...

An olur fazla görürüm kendime bazen şu ânı bile...

Huzurla adımlarken sokakları,

Ya da sıcacık yuvamda otururken ailemle,

bombalanan şehirlerde yaşanan travmaların düşüncesi, hassas

kalbime bir yumruk inmiş gibi hissettirir beni...

Yurdun öbür ucunda dünyası başına yıkılmış, karda ve yağmurda, hatta o buz gibi soğuklarla baş ettiklerini düşündükçe insanların, üşüyorum demekten utanırım...

Yetmek isterim, yetebilmek herkese...

Ama imkansızdır bilirim..

Gülerkende unutmaz hassas kalbim,

Ağlarkende...

Ve dua ederken en çok,

Selameti başkaları için dilerim...

Yalnız değilim biliyorum,

Bir merhamet yorgunluğudur gidiyor ruhumuzda...

Bir yanımız yaprak döküyor işte,

Öbür yanımız ise hep bahar bahçe...