MENTAL LAVMAN

İlk başlarda yadırgadığımız nasıl olur yahu! veya yok canım daha neler! dediğimiz herşey artık ne kadar sıradan geliyor değil mi? Üzülmekle uyuşmuşluk arası çift şeritli bir yolun ortasında kalmışız. Tıpkı ezilmemek için orta şeritte kalmış bir kedi yavrusu gibiyiz. Arabaların hızla gelip geçişini izler gibi izliyoruz tüm kötülükleri. Bazen de dizi izler, film izler gibi. Gözler artık tanıklık ettiği vahşetin karşısında göz bebeklerini büyütmüyor. Kulaklar duyduklarına artık çok çabuk inanıyor. Hafızamız pisliklerle doyumsuz bir çöplüğü andırıyor. O çok tiksindiğimiz, kokusunu aldığımızda bayılacak gibi olduğumuz bir lağım gibi artık kafamızın içi. Kokusuna varlığına alıştık. Rahatsız etmiyor. Aksine her alışılmışlığı pekiştirmek istercesine taze kürenenleri de kokuşmuşların üstüne yığmaya devam ediyor. Hep en kötüsüne programlanan beyin eziyetine maruz bırakılan denek farelerine döndük. Dişimizi kemirecek bir peynir tanesi bizi mutlu ediyor. Kâh gülüyor kâh ağlıyoruz. Sonra uyuyup uyanıyoruz. Ancak yeni bir güne merhaba diyerek açamıyoruz penceremizi. Çünkü biliyoruz, bugün de içeri girecek tozları pislikleri. Derin bir iç çekiyoruz, ve bilinmezliklere her gün gebe kalıyoruz. Korunma lüksümüz yok. Bize sorulmadan üretiliyor yeni kötülükler. Sadece fiziksel değil, mental sağlığımızla da oynanıyor. Ruhunda genetik bozukluk olan potansiyel acımasızlara dönüşüyoruz.

Evrildiğimiz ve büründüğümüz bu yeni kişiliği üzerimize bol gelse de bir ağırlık gibi taşımak zorunda kalıyoruz. Altında ezildiğimizi bilmeden. Parça parça eksiliyor tüm güzel şeyler. Kayıp gidiyor tutamıyoruz.

Ortasında kaldığımız yolda ise arabalar son sürat gelip geçmeye devam ediyor . Kurtarılmamız için frene basmaları yetmiyor artık. Her birimize mental lavman yapılması gerekiyor…