Merhaba Mutsuzluk

Dün itibarı ile hayatımın; 'telefona gelen her mesajın ondan olduğunu sanma evresine' girdim. Beraberinde yüzüme tokat gibi yapışan gerçekleri anladığımda ise buruk bir tebessüm konuyor yüzüme. O mesaj hiç gelmeyecek!

'Kendine gel, sen bu değilsin' diye bas bas bağırasım var. Ben, bugün ki ben olamayacak kadar değiştim. Hayal kırıklıklarım artıkça, kendime de başkalarına da güvenim azaldı artık. Bazı insanları hiç tanımasaydım, bazı hataları tekrarlamasaydım, bazı insanları benden gidebilecek mertebeye koymasaydım keşke, o zaman vazgeçilen değil uğruna şiirler yazılan kadın olabilirdim. Şimdi bunları yazarken gözümden akan yaşlar yerine sevinç naraları atıyor olabilirdim. Lakin yanlışlarıma yenilerini katarak ilerliyorum yaşam denilen yolda. Hiç tam olamayacağım sanırım. Evet bu sefer oldum derken, kanayan dizlerimle yerde buluyorum kendimi. Dibe düştükçe bir sonraki hamle bitirmeye oynuyor sanki.

Hatalarımı seviyorum derdim önceden. Hatada olsa benim hatam diye devam ederdim. Ama sevdiğim şeylerin bana ihanet ettiğini unutmuşum anlaşılan.

Unuttuklarımızı tekrarlayınca bize acı veren şeyler getirmiyor mu devamında?!

Başa sarılan peçeyi keşke kalbime sarabilsem. Herkesten uzakta tutabilsem, kimsenin ilgisini çekmese, kimse görmese onu. Keşke kalpsiz olabilsem.

Keşke dediklerimizin düzelme ihtimali olmadığını bildiğimden beri 'Merhaba mutsuzluk, dünyama hoş geldin." diyorum sadece. Merhaba mutsuzluk, yontarak inşa ettiğin bugünkü kadın, her şey gibi senden de nefret ediyor.

Velhasıl kelam, ölüyorum ama ruhum bedenimden çıkmadan, can kırıklıklarıyla.