Mezar

Sesim gür geliyorsa kulağına, duyuramadığım kelimelerimdendir belki de.
Veya öyle bir susuştur ki, kendime tek bir kelama dahi takatim kalmamıştır benliğimde.
Tebessüm ağır geldiği bir derde düştüm şimdilerde. Anlatsam duyulmuyor, sussam anlaşılmıyor, sessizliğimle bile belki de vakit çoktan doldu işlemiyor ileri.
Bir büyük sessizlik lazım şimdi bana, koparacağım fırtınanın öncesinin sessizliği.
İnsan bazen kör olsaydım da görmeseydim demiyor da, gözüm bunca güzelliğe alışmasaydı diyor mesela.
Görmeseydim ya da, hiç tatmasaydım o lezzeti bilmediğimin hayal kırıklığını da yaşarmıy dım acaba?
Sağır olsaydım da duymasaydım demiyor da, Kulağım bunca hoş kelam aşina olmasaydı mesela.
İnsan bazen, bin parçaya bölünüyor da, birini bile toplayacak gücü bulamıyor bir türlü.
Dağılıyor, dağıtılıyor, darmadağın oluyor da, boğazında bir düğüm yutkunamıyor kursağında kalanlarla.
Önce vardığın yeri unutuyorsun, sonra kronikleşen yorgunluğunu düşüveriyor omzun.
Bitiveriyor kelimeni geriye kalan ise alabildiğine suskunluğun.
Bir şeyler oluyor, birileri konuşuyor, gülebilen gülüyor, ağlayanın hali ise kimseyi ilgilendirmiyor. Hepsinden sıyrılıp kaçıp gitmek istiyor.
Ne yaparsan yap bir 'SON' bulmuyor.
Sonu gelmeyen hüzünlerin ise, ucu bucağı gözükmüyor.
Bazıları hep haklı arsız ve güçlü.
Herkes bir bildiği var sanıyor, koca bir hiç olduğunu hesaba bile katmıyor.
Ben bilirim' leri bitmiyor, bildiklerinin bir adım ötesine dahi gidemiyor.
Yerinde saymayanın ahkamınını kendinden başka herkese kesiyor.
Artık herkes gibi olduğunu oda adı gibi biliyor...
Aynada gözünün içine bir kez olsun bakmıyor, kendisi ile yüzleşme cesaretini kibrinden bulamıyor.
Hatırlatıyorum unutana.
Bir hiçsin mezarda!
Kibrinle, vicdanınla, olanında, olmayanında, herkes gibisin sende.
O iki metrelik çukurda!