Millet Üzerine

Hayat bizim için sadece güldürülerden ibaret. Bakıyoruz ki komik, paylaşıyoruz hatta peşinden koşuyoruz. İkinci en önemli şey de ağlamak. Baktık ki gözlerimiz nemleniyor, onu da paylaşırız ve peşinden de koşarız. Peki ya düşünmek? Düşünmek hangi planda yer alıyor bilinmez. Sözgelimi "Düşünüyorum." tabiri sadece sözden ibaret gibi duruyor. Küçük bir detay olarak da "Ben isteyerek girdiğim melankolinin kölesi oldum.". Benim de yer yer kullandığım sağlam bir cümledir. Melankoliklerin gönülden sevdiği, mutlu insanların da bu ne saçmalıyor dediği bir cümledir mesela. "Yaşamak öldürür insanı, yaşamayanlar hâlâ hayatta." ne kadar güzel söylemişim mesela. Sürrealist düşündürücü cümleler kurmakta üstüme birkaç kişi vardır herhalde. Hayat dediğimiz bu serüven ruhumuzu paspas ettiğimiz, bir dönemden ibarettir. Bu onu küçük düşürmez, içinde binbir gerçeklik barındıran bir süreçtir bu. Hayatı seyreden insanlar basittir: Bir ağlar bir de gülerler. Üçüncü hal onların zihninde imkansızdır. Yaşayan insanlar ise düşünenlerdir. Onlar ölür işte, onlar hayatı yaşarken ölenlerdir. Gün içinde ağlamak ve gülmek dışında bir durumu olmayan insanlar zaman öldürür sadece. Hep ertesi günü daha iyi umut edip o gün geldiğinde sonraki güne hasret kalır. Tuhaftır sorumlusu da yine kendisidir tüm bunların. Deprem var yakınlarda, ona değinerek konuyu netleştireyim. Depremde bakarsanız kurtarmak için uğraşan ekipler ağlamazlar. Arkada gereksiz insanlar ağlar durur sanki ağlamak kurtaracakmış gibi. İşini yapan ne güler ne ağlar. O gerekeni yapar ve kenara çekilir. İşte düşünen insan da böyledir. Gereğini yapan güçlüdür ve genelde ağlayan veya gülen zayıf insanları kurtarır. Ama o duygusal insanlar ne hadsiz ve seviyesiz bir duygudadır ki kendilerini dünyanın en duygusalı falan zanneder bununla da kıvanç duyarlar. Duygusallar şimdi bu metnimi bile duyguları yaşamamak gerektiğini söyledi diye yorumlar. Beni duygusuzlukla suçlar.. Olsun ben yine profesyonel kalayım, sizleri güzel yönlendireyim.