MUHTEŞEM MÜCADELE ÇANAKKALE

Nedir bu kıyamet, bu kan, bu duman?
Mehmetçiğe bir bakın ne de yaman kahraman.
Kor ateşler düşmüş yüreğe, boş değil bu yanan.
Asla sona ermeyecek yüreklerdeki iman.

Tan ağarmadan uyanmıştı asker,
Hazırdı canını vermeye, hatta burası en iyi yer.
Anlamıştı Mehmetçik elbette,
Buradan çıkan ancak, şüheda olarak gider.

Tıpkı rahmet gibi yağıyordu kurşun.
Ne önemi vardı şu canın, şuurun?
Yürüyordu düşmana kahraman asker,
Diyordu ki; Bu vatan uğruna beni de vurun.

Ak alınlarıyla koşuyorlardı harbe,
Acıtmazdı ki onu, aldığı büyük darbe.
Kan akmadan kazanılmazdı bu zafer,
Hepsi birer ışık timsali, sanki bir sahabe!

Bir küçük Mehmetçik vardı sürüyordu silahını,
Kolay değildi ki on beş yaşında, kurtarmak vatanı.
Gece gündüz demeden elleri semada,
Dualar ederdi, artık arşa çıkarsam nişanı!

Gönüller dertli, kederli, yok bir an bile rahat.
Çocuk dahi der ki; O kurşunun önüne beni de at.
Allah, Allah denilir, eksilmezdi maneviyat.
İşte böyle çıktın göklere ey şanlı bayrak!


Her yer ateş kırmızısı, toprak kan,
Asla tükenmezdi Mehmetçikten akan,
Kanla yoğrulan toprak dahi ağlardı,
Nidalar yükselirdi bizimdir bu vatan!

Analar ağlar durur, yolları gözler,
Ey şanlı bayrak, bu arş seni bekler.
Mehmetçik son damlaya kadar savaşır,
Korkma! Asla yenilmez bu melekler.

Mahşer meydanı gibi, görünmüyordu ufuk,
Gözler kararmış, eller morarmış, yüzler soluk.
Ama şu yürekteki kudret yok mu?
Şükürler olsun rabbe, ne güzel bir tevafuk.

Bir komutan vardı Çanakkale lideri,
Onların da böyle yazılmıştı kaderi.
Yükselir dehadan, Ey Türk askeri!
Ölmek bir emirdir daima ileri!

Gururlanır Mehmetçikle, üstüne basılan toprak bile.
Canını ver ama vatanını sakın verme ele.
İster asılsın, ister parçalansın bu kelle,
Unutma! Katiyen geçilmez Çanakkale!

MEHTAP DEMİR