Mutlu olmak İstemiyorum sanki

Kar yağıyor.Sürekli kar yağıyor.Geçmişime,geleceğime,umutlarıma,düşüncelerime,gençliğime sahip olduğum her değere durmaksızın kar yağıyor.Dağılın gidin,yanın,yıkılın güneş,ay,gece.Bırakın artık sizi görmek istemiyorum.ağaçları,denizleri,gökyüzünü,bulutları kedileri görmek istemiyorum artık.Makyajı yok ruhumun.Artık dümdüz duvara tırmanmaya çalışmaktan usandım.Yeşertemeyeceğim gövdesinden kesilmiş ağaçlarım,kafasından koparılmış çiçeklerim var benim.Toprağa eksem de boşuna canlanmasını beklerim.Buna rağmen inadına kökü olmayan ağacımı toprağa dikiyorum.Olur ya bir umut,ağaç yeşerecek.İşte o içimde süregelen umut var ya beni tüketen o umut işte.İnatla beslediğim,büyüttüğüm o umudu öldürmeyi başarırsam günlerimi siyahtan başka renklere boyayabileceğim.Adını bir türlü koyamadığım içinde bulunduğum bu durum daha nereye kadar böyle sürecek bilmiyorum.
İnatla mutlu olmak istemiyorum sanki.