Hayatın bazen ne getireceğini gerçekten bilemiyoruz. Çoğumuz duygularının esiriyiz. Bu işte hayatı daha karmaşık bir hale getiriyor. Yaşayacak, yaşanacak çok şeyimiz var aslında. Ama cesaretimiz yok yeteri kadar yaşamaya. Düşünüyoruz, durmadan düşünüyoruz ve sadece yerimizde sayıyoruz. Çok mu yoruyoruz kendimizi acaba ? Bizi asıl yoran hayatın akışından ziyade kendimiz mi yoksa? Pencereden dışarı doğru bakıyorum da her yoldan geçen insanda ayrı bir hikaye görüyorum, hepsinin yüzünde ayrı bir yaşanmışlık hali...Bu çivisi çıkmış dünyada yaşamak da çok zor aslında. İnsanın insana yaptığı tek şey kösteklik. Devam edebilecek bir sebep arıyorum durmadan tam da bu sebeplerden dolayı. Bulabiliyor muyum, pek sayılmaz. Deniyorum . Ama denerken şunu da görüyorum; biz ,ben ve benim gibi düşünenler, mutlu olmayı unutmuşların dünyasında yaşıyoruz. Tam olarak bu;bizim yaşama tutunmamız için deva olan o şeyi, mutluluğu, unutturmaya başlıyor ve böylece biz de o insanların , mutluluğu unutmuşların arasına katılıyoruz. Umuyorum ki yaşama tutunacak bir şeyler bulabiliriz ,o devaya ulaşıp ona sahip çıkabiliriz.