Mutluluğu Bulmak...

Mutluluğu bulmak... Bir şeyi arıyorsak öncelikle özelliklerine bakmamız gerekiyor muhtemelen. Farz edelim en yüksekteki mutluluktan bahsediyoruz. Yani sonsuz, huzurlu, dingin ve değişken olmayan diyebiliriz. Sonu olursa haz olur. Huzurlu olmazsa ondan nefret bile ederiz. Dingin olmazsa psikolojik sorunlara yol açabilir. Değişken olursa kısıtlı dünyaya ait olduğunu anlarız. Bu dört temel özellik üzerinden ilerlersek aranılan mutluluğun buna eş değer bir yerde olması gerek. Yani aranılan şey bir silüet yaratabilmeli ki onu bulduğumuz zaman "Evet, işte aradığım şey bu." diyebilelim. Bunun içini Ruhselman gibi sevgi ile doldurabiliriz. Hatta Budist öğretilerindeki gibi istediğimiz şeyi kendimize değil bir topluma isteyebiliriz. Osho gibi mutluluğu aramayabiliriz hatta. Sadece üzüntüyü ve kederi serbest bırakabiliriz. Ya da Epikür' gibi ihtirasların peşinde arayabiliriz. Pek çok yoldan bahsediliyor. Benim açımdan mutluluk sanırım elde ettiğimiz bir şey olacak ki biz onu isteyelim. Muhtemelen bu doğumumuzla bizden kaybolan bir şey. Çünkü eğer yaşamımız içinde travmatik bir olay ile kaybetseydik bu tüm insanları kapsardı. Sonuçta genel olarak herkes mutluluğu istiyor diyebiliriz. Kimse mutluluğun tam olarak ne olduğunu anlayamadığı için de izafi oluyor. Dünyaya en basit sözle mutsuz geldik. Çok az insan onu buluyor olsa gerek ki çok azı diğer insanlara fayda sağlıyor. Belki mutluluğun sevgiyle ilişkisi vardır Ruhselman deyimiyle. Yani başkalarını mutlu etmeden bana ait olan bir mutluluk henüz mümkün değildir diyebiliriz. Çünkü bize ait olan dingin olamaz. Geniş kitlelere hitap etmeli ki dağılıp huzuru yaysın. Sonsuz, huzurlu, dingin ve değişmeyen bir şey elde etmiş oluyoruz böylece. Sevgi... Ama bu sevgi genel kabullerin ötesinde olmalı ki aranılan mutluluğu karşılasın. Çünkü hümanist, hedonist ya da teist gibi pek çok inanç inandığını sevme üzerinedir. Hümanist insanlar mutluluğu bulmuştur diyemiyoruz hala. Ya da Tanrı'yı sevenler... Ya da hazları sevenler... Mutluluk sevginin de ötesinde olmak zorunda bu yüzden. Mutluluk belki de bunların biraz daha ötesinde. Çünkü mutluluk dediğimiz şey bir kavrama sığmayacak derinliğe sahiptir. İsa gibi bilge kişilere bakacak olursak sevginin, hazların ve uzaktaki bir put olan Tanrı'nın ötesine geçmemiz gerekir. Buna üst bir isim verip "Metafili" diyebiliriz. Şimdi bir hastalığa benziyor sanki. Bir sorun ve işte bu hastalık olarak algıladığımız şey bizim travmatik olmayan sorunumuz. Bir genetiği bile yok. Nedensiz bir şekilde üst bir mutluluğu arıyoruz. Ona muhtaç hissediyoruz. İşte mutluluk dediğimiz ötesinde bir şey. Yani onu ararken eğer her yere baktığımızı düşünüyorsak bakamadığımız yerde. Onu ararken bizi Metafili hastası ilan ettiklerini hayal edebiliriz. Mutluluk, kendinin ötesindedir. Ona ulaşamayız. Çünkü o bir yerde değildir. Zaman, mekan ve değişimin ötesinde bir yerde ise. Ruhu da var kabul edersek eğer... Ruh mutluluktur. Elbette ruha tin deyip çok uzaklara götürmeye gerek yok. Mutluluk nedir bilmiyorum, onun hakkında pek çok şey söyleyebilirim belki saçma bile olabilir. Ama mutluluğu aramak bir cesaret işi olsa gerek. Sonucu manidar bir şekilde arayana ait olacaktır. Bu sıralar mutluluk üzerine hiçbir şey söylemek istemesem de yanıtım onun bir metafili olduğu yönünde. Biraz delice bir hastalık, ama dünyaya ait bile değil. Zararı ise yine kendi kendimize. Çünkü çoğu kişinin aradığı ve istediği bir şey sanırım bulunduğunda izdiham yaratacaktır. Çok uç metaforları bırakıyorum. İsa hakkındaki kısım eksik kalmasın, İsa mutluydu; çünkü onda ebedî bir yanıt vardı. O her şeyi doğru olduğu için yapıyordu. Yani aklı, ruhu ve kalbi yaptığı şey ile örtüşüyordu. Bir bütündü diyebiliriz. İşte mutluluk akıl, kalp ve ruh teorisinin davranış pratiği ile örtüşmesine denebilir. Bunu tam olarak tanımlayamasam da tanımına bu bağlamda ulaşılabilir.