Mutsuzluktan geber piç.

Mesela yarın sınavım var ama ben seni düşünüyorum. Sebepsiz yere etrafa kin saçıyorum. Boğazım ağrıyor,başım dönüyor,midem bulanıyor. İster havalardan ister yemek yemediğimden olsun,senin payın çok büyük. Miletle durduk yere tartışıyorum. Seni herkeste görüyorum da herkeste bir sen göremiyorum. Hepsinin senden bir eksikliği var. Tıpkı benim yanımdaki eksikliğin gibi. Gerçi sana benzeseler ne olacak ki? Yolda onlarca tanımadık yüz arasından seni arıyorum. Gittiğimiz yerlere defalarca gidiyorum olur ya belki karşılaşırız belki konuşuruz belki son bir kez daha olsa da sarılıp kokunu içime çekerim. Belki,belki,belki... Tarihlerin birçoğu aklımda değil biliyor musun? Hatta numaranı da unutuyor gibiyim. En zor olanı anılar olsa gerek. O geçtiğimiz yollar,oturduğumuz yerler,ıslandığımız yağmurlar ne biliyim işte acıtıyor be. Niye tanıdım ki ben seni? Ne güzel rutin mutsuz yaşamımda kendimi mutlu sanıyordum,en azından mutluluk nedir bilmiyordum. Seninle mutlu olduktan sonra sensiz mutsuz olmak çok koyuyor. Kendimden çok seni düşünüyorum piç. Acaba şimdi ne yapıyor,karnı ağrıyor mu,bu soğukta sıkı giyiniyor mu en önemlisi mutlu mu? Harbi lan mutlu musun? Gittiğine değdi mi? Öyle kalıplaşmış ' Seni mutlu görmek beni mutlu eder ' cümlesini bekleme benden,etmez. Böyle mutsuz ol her gün ağla gözlerin şişsin,mutsuz olmaktan geber. Abi anlamıyorum ki neden olmuyor? Gün boyunca kendimle savaşmaktan yoruldum. Her gece anıları canlandırmaktan yoruldum. Aslında seni sevmekten de yoruldum. Sen gittiğinden beri günler nasıl geçiyor biliyor musun? Nereden bileceksin. Sabah zorlukla ayağa dikiliyorsun,gecenin etkisi olur ya. Yaşamak zorundasın. Ayakların bir şekilde seni okula götürüyor. Etrafına bakıyorsun;ne güzel gülüyorlar. Gülümsemek? Okul aslında sadece bu işi yapıyor,sanırım. Çoğu sahte olsa da o ortamda içten gülücüklerim oluyor. Şans ya amınakoyim sınıfta okulda isim benzerliği oluyor. Bir şekilde o lanet yerden kurtuluyorsun. Eve giderken kapanmaya başlıyorsun içine. Eve gitmek için çıktığın okuldan uzaklaştıkça kendine daha da yaklaşıyorsun. Sonra kendine geldiğinde çoktan evi geçmiş oluyorsun. Eve gitmek zorundasın. Mecburiyetin olduğu bir şey ne zaman zevkle yapıldı ki? Her neyse bir şekilde eve giriyorsun. Aile bireyleriyle bir iki çeneden sonra köşene çekiliyorsun. Sonra 'herkese açık' olan yazılara,fotoğraflara her ne bok olursa olsun,ona ait bir şey bulmaya çalışıyorsun. Doğru;ben senin için herkes arasında bir canlıyım. Bulduğun bir yazıyı kendine göre yorumlayıp,deliriyorsun. Sonra karanlık çöküyor. Zor geçiyor gece sensiz. Gündüz yalandan da olsa yanında oluyorlar,sen hariç. Gece kimse kalmıyor. Lan tamam gündüz yoksun bari gece yanımda ol. Yatağın karşısındaki duvarda neler döndüğünü bilir misin? Bilmezsin. Her gün ağla lan. Böyle ayağa kalkacak halin olmasın. Mutsuzluktan geber piç.