Ne İnsanlar , Ne İnsandılar.

Büyük güldüm bu sefer. Hemde böyle kocamanından! Ne insanlar tanımışım ben. Ne insanlar geçmiş benim elimden. Hani bir söz vardır ya , insanlar ne kadar değişirse değişsin hatıralar asla diye , sanırım bugün anladım ben bunu. O kadar güzel geçen günlerin ardında pusuya yatmış bir kaç dost ya da dost bellediğin köpekler. Şimdi arkandan , sırtının ortasına , ellerinde ki bıçaklarla acı dolu motifler bırakmak peşinde. Kim izin verebilir ki böyle bir şeye ? Kim '' Bırak , yapsınlar! '' diye bilir ki bile bile.. Kim derse desinde arkadaş , o kişi ben olamam işte. Belki bozulmuş olabilirim biraz. Belki biraz kırıldım da. Ama çok içten güldüm bu sefer. Kıçımın yüz kaslarıma yansıdığını hissettim bir an. Öyle bir haykırıştı benimkisi. Ve bir şeyin daha farkına vardım ki o da geçmişinde ki veya geleceğinde ki insanlar çokta şey hak etmiyor aslında. (Bi sikim hak etmiyorlar da kul hakkına girmesin diye dedim amk). Şunları yazarken dahi , açmışım arkadan aptal bir şarkı , dinleye dinleye sırıtıyorum arkadaş. Hayır yani , ittifaklara bak sen. Kimle kim bir olmuşta neler yapıyor. İnsanoğlu mu desem ne desem bilemedim. Hayvan bile diyemedim. İçim aslında çok rahat. Ben belki başıma gelir böyle şeyler diye kösküyü çoktan sokmuştum zaten götlerine. E arkadaş gerisi size kalmış. Hodrimeydan. Ben yokum ortalıklar da. Herkes baksın kendi dalgasına. Temiz , düzenli , günahsız bir hayatım var artık. Sonuna kadar mutlu , sonuna kadar aydınlık. Siz o amerikan rüyasına dalıpta pembe dizilere özendiğiniz hayatınızın içinde kaybolmaya devam edin. Ben Türklüğümle , yanımdakilerle , sevdiklerimle mutluyum , mutluda kalacağım. Hayat bana bunu öğretti. Çok ta güzel öğretti.