İnsan, korkunç bir cehennem. Aklı, telaşı, korkusu, çaresizliği, sonunu bilememe, aklını yitiriverir elbet günün birinde. Kimse normal değil bu karanlık yeryüzünde, gökyüzü bile masum değil o da kan revan içinde. Var mı bir çare, her gün, her güne gebe. Düşmeyecek mi günün birinde, bu meşgul zihinler sönmeyecek mi bir mum dibinde. Aklımı kaçırırsam, kim kovalayacak beni. Kalbim sönerken, kim tutacaktı güneşi bana, kelimelerin hapishanesinde asıl duygumu kim dillendirecekti bana. Haykırsam nafile, ölüm desen ne büyük oyun bize. Şan, şöhret, şatafat, ya da yan gel yat! Sahne kapanınca ne önemi var......