Ne seni ummak geliyor içimden ne de unutmayı göze alabiliyorum yüreğimin korkusundan. Aklım vaz'geçmeye meyilli olsa da, bir tek an bile olsun onu dinlemiyorum. Öyle bir 'ikilem' ki bu yaşadığım ne yaparsam yapayım 'bir' etmiyor sonunda. Hep yol ayrımına varıyorum kendimle. Ne anılar peşimi bırakıyor ne de ben kovalamaktan bıkıyorum. Yürüdüğüm zamanlar sana dair hatıralar düşüyor başıma, gökten inmiyor adın, gönlümden çıkıyor düşüncelerime. İşte o an ellerim üşüyor, canım acıyor. Aşk yer çekimine bile dudak ısırtıyor görüyorsun. Sana gel diyemeyişim bu yüzden işte. Çünkü, gittiğin değil terk'ettiğin yerde seviliyorsun hala!