Ne zaman son bulacak

Satırlara neyı döksem neyı anlatsam bilemiyorum. Neler doğru neler yalan, hangisi gerçek, benmıydım anlaşılmaz olan yoksa onlar mıydı benı anlamayan.... Bugün uçurtma ucuruyordım gökyüzüne, uzaklara doğru uçarken gökyüzünde yüregım de uzaklaşıyordu bu diyarlardan. Derin yolculuklar a çıkıyordu hıckımsenın olmadıgı acının mesken bulamadığı hayaller diyarına, oysaki ilk uçırtmamı salarken gökyüzüne yüreğim böyle acımıyor, böyle yavaş atmıyordu huzur la çarpıyordu.cocuksu bır mutlulukla , sanki gökyüzünde salınan o değilde ben mişim gibi. Özeldi. Güzel di. Herşey mutluluk kokuyor huzur veriyor du. Oysa şimdi herşeyde bır sahtelik bır kirlenmişlık var . Herkes yolunu kaybetmiş. Kaybettıklerını baskalarında bulma peşinden, yüreğiı savurmuş bır hâlde.....ne zaman bitecek bu tükenmişlik, ne zaman son bulacak bu çaresizlik..... Neleri daha kaybedecez kazanmak için. Yüreğim darma dağın çaresiz. Boynu bükük. Ben mıydım anlamsız olan anlamayan yoksa onlar mıydı anlamamak için böyle çabalayan. Neydi kazanmak ,neydi anlasışmak, huzurla yüreginı açmak. Neydı teslimiyet kımeydi . Kım di senı en ıyı anlayacak. Susu şundan anlayacak gözyaşına ortak olacak, sen bısey demeye bırçare haldeyken karsında sabırla dinleyecek. Gülüşüyle gececek geçmesede olur ben yanındayım ben karsında durıp saatlerce dinlerim susanda anlarım kızsan da dinlerim dıyecek o kişiler . Neydi kimdi benmiydim çok şey isteyen yoksa onlar mıydı beni anlamak ıstemeyen yükümü omuzlamak ıstemeyen. Bilmiyorum... Galıba kayboldum yıkık hayallerın şehrinde mezeğotamya topraklarında yitip gıttı tüm umutlar tüm varoluşlar. Yenik duştü tüm umutlar.... Kaybettik kaybetmeye sürüklendık bilirim bılırım de , ne zaman son bulacak bu yaşam bu ıcimdekı haykırış bılmezım.....