NEFRET.

Senin bana dediğini yapıyorum. Kafamı dağıtmak için yazıyorum. Ve şuan sesini duydum.(19:38) Ne tesadüf değil mi? Saçmalarsam da beni dinler misin? Biliyordum teşekkür ederim... Emin ol ne yazacağımı bilmeden yazıyorum. Sanki duygularım hükmediyor kaleme. Kendi uçurumdan yuvarlanmış arabadan sağ çıkan insan gibi hissediyorum. Yaralı ve korkmuş. Delicesine bağırmak istiyorum sonra dudaklarımı ısırıp susuyorum. Seni kimse duymaz diyorum içimden. Etrafımı saran , içimi kemiren o lanet duyguyla baş başayım bugünlerde. NEFRET. Nefret ettiğim o kadar çok şey var ki. Öncelikle kendim. İnsan kendinden nefret eder mi? Evet dediğini duyuyorum. Çünkü bazen öyle bir boşluğa düşüyorsun ki kendinden iğreniyorsun. Sonra babam tabi. Hala 'baba' diyorum. Beni sevmeyen , zahmet edip ilgilenmeyen ve en önemlisi gözünü kırpmadan kızına 'orospu' diyen adama hala baba diyorum. Ne kadar tuhaf değil mi? Aptalım çünkü. O bana ne yaparsa yapsın. Ben ona kızamıyorum. Baba şefkati görmüyorum ama yanımda olduğunu bilmek bile beni mutlu etmeye güçlü olmama yetiyor.
Ne yapayım karşılıksız seviyorum...

Sevgilerimle. ♥