NEREDEYİZ BİZ?

Dünya o kadar garip bir mekan ki, yaşamak dediğimiz şey bazen ölmekten daha zor geliyor.
İnsanız.Şöyle etraflıca düşündüğümüz vakitler bir oturuşta geçmiş tüm yıllarımızı ve tüm pişmanlıklarımızı yiyoruz.Bu yetmiyor, geleceğimizi ve tüm ömrümüzü koca bir keder üstüne inşa edip, kendimizi hüzün bataklığından çıkarmayıp yine de doymuyoruz.
Hani şu her seferinde aklının en ücra köşelerini yiyip bitiren derdin var ya.Hani böyle düşündükçe çıldırdığın, işin içinden bir türlü çıkamadığın derdin var ya.
Şimdi al onu ve koy avuçlarının tam ortasına.Bir elin ile ağzını, bir elin ile burnunu kapat.Gözlerinin önüne getir bütün anılarını.Bak şimdi bakabildiğin kadar tüm yaralarına.Hangisi nefes alamamaktan daha acı, hangisi seni öldürecek kadar, hangisi yaşamına engel olacak kadar katı?
Allah kuluna taşıyamacağı yük yüklemez.Sen hala bunu anlayamadın mı?
Hiç dışarı çıktığın zaman yürümeden önce başını kaldırıp gökyüzüne baktın mı?Etrafındaki ağaçlar, deniz, dağlar, taşlar, yollar hiç bunları düşünerek çıktın mı yola?
Allah bize yaşamak adı altında bütün dünyadaki insanların bir araya gelipte zerresini yapamayacağı güzellikler vaad etmiş.Sen hiç bunlara bakıp, bunlara dayanıp şükür kapısını araladın mı?
Ellerinin, ayaklarının, kulaklarının, gözlerinin adağını gönülden bir dua ile, hamd ile Arş'a yolladın mı?
Yaşamak ve yaşadıkça Allah'a yaklaşmak o kadar güzel bir duygu ki; bütün insanlık toplanıp hinliğe itse kalbini, yine de bozamaz şu huzur dolu ahengini.
Toparlan.Zorlanmayacağız demiyorum.İnsanız, elbette zorlanacağız.Ama her gecenin bir sabahı olduğu gibi her derdin de bir dermanı var.Dertler ve sıkıntılar içinde olabiliriz.İnsan doğduk, bu kolay.Ama ne olursun olsun insan kalmayı unutmayacağız.
Şimdi aç elini Mevlâ'ya ve bir dua arz et Arş'a;
Allah'ım;
Gece dinlenişlerimi, gündüz direnişlerimi benden alma.
Gökyüzündeki uçuşlarımdan, topraktaki huzurumdan alıkoyma.
İçime seslenişlerimi, dışıma serzenişlerimi kısma.
Gönül yolumu güzel kıl.
Yönümü senden ayırma.