Oblomov Sendromu

Sanaldada bi hayatı olan insanları çok kıskanıyorum aslında. Yani canları sıkıldığında yada özlediklerinde sabahtan akşama kadar mesajlaşabiliyorlar. Ben niye yapamıyorum bunu? Hayır yani istesemde olmuyor bu ne üşengeçlik. Bazen çok özlüyorum birini konuşmak için içim içimi yiyo , tamam diyorum mesaj atıcam. Çocuk cevap veriyo ama 3 mesajdan sonra sanki ben tuşlara basmıyorumda sanırsın filleri itiyorum. hipopotam kaldırıyorum. Hoop birden o içimdeki bütün istek sönüveriyo. O bir cümlelik mesajı yazmak oluyo bana dünyanın en zor işi. Yani desenki sevcan 1 km koş gel; koşarım. Yalan . Asında koşmam. Ama bunu çaktırmayalım şimdilik.
En yakın arkadaşlarımla bile çok konuştuğum söylenemez sanalda. Hem herkesle içli dışlı olmayıda sevmiyorum . Mesajlaşırken insanlar direk canım bebeğim muhabbetine giriyorlar. Geçen bir çocuk bana "biz bi ara çıkıyo gibiydik artık soğuduk senle of " dedi . ÇIKIYO GİBİYDİK? o nedemek ? çıkmıyosak çıkmıyoruzdur abi bu neyin kafası. eğer öyle bişey varsa bile benim neden haberim yok?
Bazen çok dertleniyorum. Hele ağlamaklı bi film izlediysem vay halime . Bütün o ağıtları yutmuşumda hazmedememişim gibi bir moda bürünüyorum. Böyle heryere yazasım, film sahneleri gibi konuşasım geliyor birilerine. Hatta işi aşıp edebiyat kusasım geliyor, ama yok . ne yazabiliyorum ne anlatabiliyorum. Elimi kıpırdatsam incilerim dökülecekmiş gibi geliyor.
Aslında enerji sahibi olup birşeylere üşenmemek güzel bir şey. Ama ben diyim bir barbara palvini o milyarlık iç çamaşırlarıyla canlı canlı gören hödük türk erkeğinin heyecanı, sen de sevcanın tembelliğe olan aşkı. Emin olun pek bir fark göremezsiniz.