#OÇocuklar #ÇocukGibiDüşünebilmeliİnsan
Çocuk gibi düşünebilmeliyiz hepimiz.Fakat ne yazikki çocuk gibi düşünmenin yanı sıra hiç düşünmeden konuşuyor hiç düşünmeden hareket ediyoruz.Bizler tüm kavgalarımızı,sorunlarımızı ulu orta yaşar hale geldik ve tüm bunlar geleceğimiz dediğimiz çocukların gözleri önünde olurken biz hiç bir şey yokmuş gibi yaşamaya devam ediyoruz.Çocuklar geleceğin birer annesi, babası olacaklar.Her çocuk yarınımıza umut ışığı olarak gelir dünyaya.Fakat bizler bu umut ışığını daha en başındayken söndürüyoruz.Çocuklar duydukaları, gördükleri her şeyi zihinlerine kaydeder.Fakat bizlerin gayesi 'bu kayıtlar ne kadar daha az kötü anı ile doldurulabilir' olmalı.Elbette ki onları her kötü olaydan koruyamazssınız ama en başında kendi elinizle yapabileceğiniz kötülükten koruyabilirsiniz.Hiçbir anne ya da hiçbir baba çocuğun yanında tartışmamalı,en başında.Kötü zamanlar geçiriyor olabilirsiniz belki duygusal olarak çökmüşte olabilirsiniz fakat bu ,dünyaya getirdiğiniz çocuğun suçu değil.Çocuklarınızın yanında şaka yolu ile bile olsa eşiniz ile aranızda geçen geçmiş olaylardan bahsetmeyin.Geçmiş hayatınızda yaşamış olduğunuz duygusal beraberlikler ya da her hangi bir tartışmanızdan yola çıkıp çocuğun yanında eşinize laf çarpıtma ya da günümüz tabiri ile takılmayın.Çünkü karşınızda ki 'aman unutur daha yaşı küçük ne anlar ki' dediğiniz çocuklar yarının birey anne baba adayı.Sizin yaşı küçük anlamıyor dediğiniz çocukların zihni tamamı ile yeni bilgilere aç halde.O halde neden o zihinleri kötü anılar ile dolduruyoruz.Tabi ki sadece anne baba da bitmeyecek bu olay.Bir akraba ya da yakın arkadaş çevresi ile bir araya gelindiğinde de ortamda ki konuşmaların ebeveynler tarafından beyin süzgecinden geçmesi gerekir.Çocuğun yanında anne ya da babası ile geçmiş konuş üzeriden şakalar yapmak,eşler arasında yaşanmış sorunları ulu orta masaya döküp konuşmak ve yine çoğu zaman anlatılan bu hikayelere 'aman geçmiş gün' diyerek gülmek.İşte sorunun başlama evresi burası.Siz geçmişte yaşanmışlıklara gülerken aslında çocuğunuzun duydukaları ile yıkıma uğradığını bilmiyorsunuz.Çocuğunuz emin olun ki sorunlara attığınız her kahkaha ile sarsılıyor.En basitinden çocuk, anne ya da babasına karşı güven duygusunun kırılmasını yaşıyor.Sorunlara karşı duyarsızlık,umursamazlık ileride çocuğunuzun da yaşayacağı a da yaşatacağı sorunlara karşı umursamaz ve duyarsız olmasının temellerini oluşturuyor.Bugün belki de aldatan kadın ya da erkek,geçmişte anne babasının ya da bir yakının 'Baban da az can yakmadı ha geçmişte.Annen varya annen kimlerle gezip tozmadi.'vs gibi (kendilerince) şaka olarak sarfettikleri ve 'aman çocuktur unutur ne anlar bu konulardan' dedikleri çocuklardır.Bugün aile dediğimiz kavram bile artık anne,baba, çocuk olmaktan çıkıp annenin arkadaşı,babanın arkadaşı diyerek aileye alınan aile dostlarını oluşturmaya başladı.Yaşanan her sorun,her tartışma, özel olarak yaşanması gereken her olay artık çocukların gözleri önünde yaşanmaya başlandı.Sizin anlık olarak görüp yaptığınız tartışmalar,kavgalar,öfkeli iken sarfettiğiniz sözler çocukların zihnine birer kurşun misali işliyor.Yaşanan olaylarda çocuğun ruhu yıkıma uğruyor.Düşünün ki bir evde eşler arasında bir kavga oldu.Anne çocuğun gözleri önünde şiddete maruz kaldı.Ardından yakın çevrede aile dostu dediğimiz ya da amca,teyze,hala vs yakın kişiler olayı çözmek için geldiler.Her kafadan 'Ne ayıp hiç karı koca kavga edermi/Aman canım üzülme karı koca arasında olur böyle şeyler/yahu kocandir döverde severde hem bak küçüçük çocuğunuz var/Ya anlık olmuş bir şey yoksa kocan seni çok seviyor, sesleri yükseliyor.Anne belki de o an geçti gitti diyor ve affediyor babayı.Olay duruluyor herkes hiç bir şey yokmuş gibi gülmeye, yaşamaya devam ediyor.Olayı bir de tam tersi şekilde ele alalım bir baba'nın anne tarafından psikolojik şiddete ya da fiziksel şiddete maruz kaldığını düşünün,sonra yakın çevre gelip kendince fikirleri ile olayı yatıştırıyor ve hurra yine herkes gülüp eğleniyor, yaşamaya devam ediyor.Burada elbette sorunlara takılı kalın yaşamayın, gülmeyin demiyorum ama peki ya o gözleri önünde tüm bunları yaşadığınız çocuk ne olacak,hiç düşündünüz mü? Yanında sarfedilen hakaretler,bağırış çağırışlar, tüm bunlar sadece havada mi asılı kaldı,yoksa ilmek ilmek o çocuğun ruhuna ve zihnine mi ilişti.Siz geçip gitti dediğiniz her şeyin çocukların bir sünger gibi emip içinde sakladığını bilmiyorsunuz.O gün yaşanan tartışmaya yaklaşım şekli yarının anne baba adayı çocuğunda aynı olay yaşandığında aynı tepkiyi vermesi demek.O çocuk bir gün baba olacak o kız çocuğu bir gün anne olacak.Ruhu yıkımla büyüyen çocuklar bu toplumun birer yetişkini olacak.Yarınımız olan çocukların ruhunu ve zihnini ,kendi geçmişiniz ile bugün ki anlık olarak geçiştirdiğiniz tartışmalar ile zehirlemeyin.
Konunun en başından itibaren, çoğu yerde hep 'biz' dedim.Çünkü bu 'o annenin/o babanın/o ailenin' değil bu hepimizin sorunu ve hepimizin görevi.Bugün, bizlerde yıkıma uğrayan çocukların ,hayatlarının birer parçasıyız.Eğer yaşanan olaylara,bizi etkilemediği için ,ucunun bize dokunmadığı için sessiz kalıyorsak, hepimiz suçluyuz demektir.Bugün ruhları ve zihinleri zehirlenen çocuklar hepimizin yarını olacaklar.Yarina birer anne ,baba,öğretmen,doktor vs olacaklar.Toplumun içinde yaşayacaklar.Unutur diyip geçmeyin,biraz olsun çocuk gibi düşünün.Siz çocukken ruhunuza işleyen hangi olayları tam olarak unuttunuz ya da atalatabilidiniz,şu an o olayın hayatınızda bir etkisi var mı varsa nedir? Kendinizi ve benliğinizi sorguya çekin.Ben o çocuk olsaydım diyin ya da bir zamanlar ben de o çocuktum diyin.Çünkü bir zamanlar öyleydi hepimiz 'O çocuklardık'. Yanımızda 'aman çocuktur unutur 'dedikleri.
