Okumamış dayıların eserleri!

Kıyılarında yorgun bir hayatın.
Tam ortasına işlenmiş yaşam.
Herkes birşey den aç bırakılmış oysa,
Kimsenin ne birşeyi yok,
Yada herşeyi hiç tam.
Yosun rengi kaygılarla,
Kızılsı pişmanlıklar arasına...
Deli gibi boğuşuyor insan.
Oysa biteceğini bildiği bir döngünün içinde,
Torpilli ağabeyler ve hanım ablalar,
Onların gün yüzü göremeyesice dayıları...
Nice hakkın sahibi kıvranırken,
Bir selamla doldurdu insan çukkayı!
Eskiden olsa üzülürdüm her yaşanılan...
Lakin anladım ki!
Müstahak kul hakkı gözetmeyen mahlukatlar bu zaman!
Arada kurunun yanında yanan yaş olsa da...
Bu saatten sonra üzülürsem namerdim bu hayatta!