Olmadık Zamanlar

Olmadık zamanlarda olmayacak insanların ayaklarına devirdiğim cümlelerin acısını çekiyorum şu günlerde. Çocukluktan kalmış bir şımarıklıkla hemen anneme kızıyorum, ulaşamadığım yerlere koymadı diye. İnsan böyledir işte kendi yaptığı hataları başkasına yığmayı pek sever, yapınca fark ediyorum. Şu konumda bende lanet bir insan olduğumu kanıtlıyorum, annemin yüreğinden öpüyorum çünkü dünyanın hala böyle güzel şeylere ihtiyacı var.
Bazen keşke diyorum keşke bayramda topladığım harçlıklarımı biriktirseydim belki daha kolay ödeyebilirdim hatalarımın bedelini. Babamın mutlu sonla biten masalları ya da şekilli bulutlar yetmiyor artık iyi şeylere inanmama. Belki de içime tepelemesine yığılmış pesimistlik yüzündendir bu cümlelerim. Sanki insanları tanıdıkça ben çirkinleşiyorum. Doyumsuz bireylere rast geliyorum belki de, kaderin cilvesi. Tek bildiğim gittikçe eksiliyorum insanlığımdan.
‘Dünyayı güzellik kurtaracak, bir insanı sevmekle başlayacak her şey.' diyor Zülfü Livaneli. Dünya için bir adım atmaya yelteniyorum -bana ne oluyorsa sanki dünyayı ben kurtaracağım- ama dirseğimden dizime kadar yine ben kanıyorum be. Bir insanı sevmeye başlıyorum o radde de yalnızca kafam güzelleşiyor ve ben yavaşça ölüyorum sanki. İtiraflarım benim canımı yakıyor, hüzün bileklerime toplanıyor yine de iflah olmuyorum. Burdan ‘Sevmek yetmiyor!' demek istiyorum Zülfü abime. Amma da duygusala bağlıyorum istemsizce. Affınıza sığınıyorum. Bazen şairlere olan inancımı yitiriyorum sanırım.
Lafı çok uzatmak istemiyorum aslında sadece anlamlandıramıyorum insanların şu garip saplantılarını. Kullanılmış hissine kapılırsın ya, duygularının sömürüldüğünü düşünürsün işte tam o noktadan kaleme alıyorum bütün kelimelerimi. Ben sanırım büyük hatalar yapıyorum, umut denizinde çırpınmak benim neyime. İnsanlara güvenmek ne haddime! Seviyorsun anladık da sevilmeyi beklemek niye?
Eğer okuyorsanız şu yazdıklarımı hala ortak oluyorsanız kederime sizlere söylüyorum güzel insanlar sakın inanmayın sevgi görünümlü içi boş hislere, mavi kokan aşk dizelerine. Onların hepsi atalarımızdan kalma efsaneler çünkü. Yalan çağının defolu bireyleriyle dolu çevremiz; oyuna alınmayan çocuk nefretiyle bürünmüş sanki içleri, olmayan şeyleri vaadeden kötü siyasetçiler gibi hepsi. Belli, sevenleri kandırma peşinde her biri içindeki egonun reytingi için. Tabi bizde şiir kokan babalarımız gibi sanıp inanıyoruz bu laf ü güzaflara. Olmadık zamanlarda olmadık insanlara güvenerek yapıyoruz zaten hatanın en büyüğünü, çocuk olmaktan sıyrılamıyoruz bir türlü. Neyse ki acıttıkları kadar büyümeyi de öğrendik biz. Bundan sonra, kimseyi hayallerimize dahil etmiyoruz! En nihayetinde hepsi gidiyor çünkü. Ötesi mi ötesi yok, bu bölme işleminin kalanı mütemadiyen biz oluyoruz ve maalesef bu hiç değişmiyor. Bunlar hep kaderin cilvesi ve insan olmamızın en lanet gerekçesi.