Ölmek

” ölmek? nedir ki ölmek? ” diyerek uzandı külüstür, sigara yanıklarıyla dolu ve bira dökülmüş sırtıma. ayaklarını uzattı. boyuna göre kısaydım ben yine de bundan zevk alıyordu. belki de beni sevmiyordu. çünkü akşamları sarhoş kafasıyla uzanır sabah kalktığında ” siktir bee!.” diyerek elleri belinde veya boynunda kalkardı. ama bu gece diğer gecelere nazaran biraz farklıydı. ölmekten mi bahsediyordu? ince bıyıklarıylarıyla süslediği dudaklarından dökülen sözcükler içkiliydi ve kolay kolay anlaşılamıyordu.
” ölmek? ” sarhoş bir gülüş attı. ” ölmek tüm zorluklardan kaçma yöntemidir. hiçbir acıyı çekmeden,yavaşmadan,yara almadan ölmek olur mu? ” sağ elini 60 wattlık ampulün aydınlattığı nemli tavana sahip odanın içerisinde savurdu. ” hayır olmaz! ölmek için ilk önce yaşamak lazım. ölmenin de bir onuru vardır. ” dedi. cebinden buruşmuş uzun Samsun 216’sını,kibritini çıkardı. ilk üç kibriti çakarken kırıldı en sonunda dördüncü kibriti çaktıktan sonra sigarasını yaktı. eliyle sallayarak söndürdüğü kibriti attığı üç diğer kibritlerin yanına yani yere attı. sigarasının dumanını üfledi art arda sararmış perdelere doğru.
” bak bana ben öldüm mü yıllardır? ” sanki biri cevap verecekmiş gibi bekledi sonra devam etti. ” hayır ölmedim. çünkü daha yaşamam gerekenler vardı. öyle kaçmak için ölünmez. ölüm keyfi değil emirdir. ama neyi merak ediyorum biliyor musun ölünce hatıralar da ölüyor mu? yani şimdi ölüyorsun yedi metreye gömülüyorsun sonsuz karanlığa. o karanlıkta yalnız kalıyorsun. hiçbir şey düşünmüyor musun? ya da kıyameti beklerken canın sıkılmıyor mu? tüm insanlığı beklemek zor değil mi? veyahut sevdiğin insan ne zaman gelecek yanıma diye düşünmüyor musun? özlemek duygusu yok mu orada? eğer yoksa ölmek kötü bir şey değil o zaman hı? ” yaktığından beri sadece üç kere dudağına götürdüğü sigarası yarılanmıştı ama o bunun farkında değildi. dudağına götürdüğü sigarasından yine art arda içerek bu sefer yarıdan fazlası bitmiş sigarasına üfledi dumanı.
” yaşayan biri için hatıralar ölmüyor. hatıralar insanı öldürüyor. hatıraları öldürmek en zor en kusursuz işlenmiş cinayettir. ama kusursuz cinayet olmadığı gibi hatıraları da öldüremiyorsun işte. ” yine sarhoş bir gülüş attı. ” ben şiir okumazdım ben kitapta okumazdım. eğer hatırlayabiliyorsan hatırla bana; kitap okumayan insan vitaminsiz portakal gibi,şiir sevmeyen insan bulutsuz gökyüzüne benzer demiştin. biliyor musun senden sonra çok okudum ben. şimdi isimlerini saymakla uğraştırma beni ama okudum. en çok şiir okudum. özellikle şu senin en sevdiğin yazarlardan biri olan Halide Edip Adıvar. bu kadını severdin. çok güçlü olduğunu,korkusuz Kurtuluş Savaşı sıralarında cepheler de yer aldığını söylerdin. hatta geçenlerde onun bir şiirini okudum. ” elindeki sigaranın söndüğünü fark ederek yaktığı dört kibritin yanına attı izmariti. sonra yenisini yakarak devam etti.

Yapraklar üşürken dökülür;
Ağaçlar kışa soyunurken ölür.
Nedir acelesi ecelin?
Daha bitmeden yaşama sevincim.

Neden bu kadar soğuk ellerim?
Gözlerim aynı noktada donuk.
Nedir bu sonsuz karanlık?
Ve bu bitmeyen yalnızlık.

Nereden çıktı bu tabut?
Ne işim var benim içinde?
Ve bu kalabalık.
Yüzler; bu yüzler hep tanıdık.

Herkes birakıp gitmiş.
Geceye sessizlik çökmüş.
Gözlerim hâlâ açık,
Ve bitmeyen yalnızlık.

şiiri bitirdikten sonra yine sarhoş gülüşü koyverdi. ” ölüm.” dedi uzattığı ayaklarını attığı üçü kırık ikisi yanık kibrit ve izmaritlerin olduğu yere doğru indirirken. sonra sigarasından art arda çekip sıvası dökülen duvara doğru üfledi. yalpalarak ayağa kalktı ” her gün ölmek bir kere ölmekten daha zor.” diyerek odadan çıktı. bağıra çağıra bir şeyler söylüyordu sonra fark ettim ki okuduğu şiirin son mısrasını okuyordu. ama ben ne söylediğini kestirene kadar son cümleyi söylemişti. ve sonra uzun bir süre sessizliği sağlayacak o keskin sesi duydum.

Bamm…
*Acılarıyla yaşayan bir insanın evinde kanepe olmak onların acılarına ortak olmaktır…