ÖLÜMÜN SAHTELEŞTİRİCİ GÜCÜ

Açıkçası ne yapmam gerektiğini tam olarak kestiremiyorum. Üzülmem ya da en azından üzülüyormuş gibi yapmam lâzım,farkındayım. Ancak içimden ne sevinmek ne üzülmek gelmiyor. Bu kalabalık... Ağıt yakan,feryat eden,görevini hakkıyla yerine getirmiş gibi helvasını yiyen insanlar. Kendimi bir gruba dahil etmem lazım. Aslında helva yiyen grup favorim ancak ölen kişi halam olduğu için bu pek yakışık almaz. Hayatı boyunca hissetmediği hiç bir duyguyu yaşatmayan ve yaşamayan ben şimdi inanılmaz zorlaniyorum. Aslında yapım gereği insanların hakkımda ne söylediklerini,ne düşündüklerini takan bir insan değilim. Zira herkes hayatı algılayış biçimi,kendi doğruları ve yanlışları üzerinden yargılıyorlar seni. Buna hepsinin sütten çıkmış ak kaşık olduğunu da eklemek lâzım tâbi. Ancak bu sefer eşimin ikna kabiliyeti benim inadımdan üstün geldi. O benim halammış. Ne olduysa oldu ,artık vefat etmiş,ben kendi insanligimdan mesulmusum. Falan filan. Eşim arka odada kadınlarla birlikte oturuyor,karşımda olsa bari ondan tüyo alirdim biraz. Herkes matem havasina uygun davranıyor yada konuşuyor. Bir tek ben başka bir dünyadan gelmiş gibi sadece insanları gözlemleyip düşüncelere dalıyorum. Ah bu düşünceler... Zatenhiç bir yerde yalnız bırakmadılar ki beni. Şimdi,kendimi ait hissetmediğim bu ortamda iyice üşüştüler başıma. Gerçeği,hayatını tek bir saniyebile düşünmeden sürünün peşine takılarak geçiren insanlardan olmaktansa,hayatımı düşüncelerin istilasında geçirmeyi yeğlerim. Aslında halamın bana pek bir zararı dokunmadı. Tek bir gün bile başımı okşamaması dışında. Annemin çok kalbini kırdı zamanında. Annem geçen yıl vefat etti. Ilk defa bugün seviniyorum. Bu sahteliğe tahammül etmek zorunda kalmadı. Kalbini bu kadar kırmış bir insanın arkasından üzülüyormuş gibi yapmak pek kolay olmamalı kanımca. Aslında halam yalnızca annemin değil etrafında gezen herkesin bir şekilde kalbini kırar,üzerdi. Şimdi bakıyorum da bu kalabalığın yarısı onunla anlaşamayan,zerre sevmeyen insanlardan oluşuyor. Sırf o çok bilmiş toplum tarafından afaroz edilmemek için. Ölümün birleştirici gücü!!! Ya da sahteleştirici. Işte ben bu yüzden diyorum insanların hayatına dokunmak lâzım diye. Doğada hiç bir şey kendisi için yaşamaz. Kendini bir şey zannedip parazit olmaktan başka bir ise yaramayan insanlar dışında. Şimdi ben kalkıp burada "ya yeter artık,olmuyor üzülemiyorum. Halam yıllarca annemi uzmekten başka hiç bir şey yapmadı. Kimseye tek bir tebessüm kadar bile faydası olmadı. Doğdu,yaşadı,yedi,içti ve gitti. Sizde rol yapmayı kesin artık. Hiç birinizin umrunda bile değil biliyorum. Hepiniz buradan çıkınca rutin dedikodularınıza,fesatlıklarınıza,bencil yaşamınıza geri döneceksiniz. Ölüm sizin ruhunuza uyanışa sebep olmuyor. Aksine ,yeni dedikodular üretiyor. " desem muhtemelen beni topa tutarlar. Içten içe hepsi bana hak verirken,yine toplum tarafından afaroz edilmemek için susarlar. Simdi.... Benim vasiyetimdir. Öldüğümde hayatına dokunmadığım,yokluğumun hiç bir hissettirmeyeceği insanlar cenazeme gelmesin. Bunu onların iyiliği için yapiyorum. Onları bir saatlik fazla sahtekarlıktan kurtarıyorum.