ÖVGÜDEN VE YERGİDEN KAFESLER

Övgülerin esaretimiz olduğunu düşünüyorum çoğu zaman. Pırlantadan bir kafes. Evet çok değerliler,evrim yolumuzda çok büyük aracılar,fakat bir o kadar da gardiyanımız olabiliyorlar çoğu zaman. Düşünsenize bir,siz gelişine yaşarken,öylesine takılırken biri size iltifat ediyor (ya da gerçekten öyle düşünüyordur), orada bir kalıp biçiyor üstünüze,sen busun,ya da bu değilsin diyerek. O kalıptan çıkmamayı borç biliyorsunuz sizde kendinize. Istemsiz bir şekilde oradan çıkmamak için çaba sarfediyorsunuz. Çünkü bir imaj bırakmışsınızdır karşınızda ve ona uygun davranmalısınız. Evet övgüler bize verilmiş borçlardır çoğu zaman. Hadi yine minik bir narsistikle kendimden örnek vereyim yine☺️, daha önce de bahsetmiştim çevrem beni genelde enerjik,ota böceğe mutlu olan,kafası hep güzel bir karakter olarak tanıyor. Çünkü ne yaşarsam yaşayayım mutlu olmanın bir yolunu bulmak benim en önemli ilkemdi,bunu onlar için yapmıyordum zaten çok melankolik gezmeyi seven bir insan olmadığım için yapıyordum. Fakat içinden çıkamadığım sorunlarım oldu bir dönem,ne yaparsam yapayım mutlu olamadığım,olduğum anda yeni sorunların türediği bir dönem. Hâlâ var,hangimizin yok ki. Belki de ben fazla hassas olduğum bir dönemdeyim. Ancak inanın çevremden öyle bir baskı gördüm ki," sen bu değilsin diyenler,eski neşeli Mukadder'i isteyenler,gülüşümü özleyenler ☺️" ve bir yerde bu baskılara karşı koyamayıp sorunlarımı rafa kaldırmayı tercih ettim. Oysa onları yaşayıp,serbest bırakmam gerektiğinin farkındayım ama üzerimde övgüden örülmüş bir kafes var. Fakat yine de beni o melankoliden çıkardıkları için sevdiklerime teşekkür ediyorum. Aynı durum tam tersi için de geçerli, buna da şu örneği vereyim; benim çok sevdiğim fakat çok asi,vurdumduymaz,kimseyi takmayan bir yakınım var. Çevresinde öfkesiyle tanınıyor. Hatta bazen benim gibi bir Pollyana ile neden takıldığını sorguladığı da oluyor. Ancak ciddi sohbetlerimizde bana şunu söylüyor " iyi de herkes bana sürekli sen çok sinirlisin,başına buyruksun. E madem onlar beni öyle biliyor ben de öyle olurum ". Işte böyle,bizim kolay bir şekilde ağzımızdan çıkan sözlerin karşımızdaki insanın hayatına nasıl etki ettiğini,nasıl şekillendirdiğini fark etmemiz lâzım. Tüm kutsal kitaplarda söylendiği gibi sözün en güzelini söyleyin ". Inanin kelimeleriniz hayat kurtarabilir,hayatlar söndürebilir. Aynı şekilde bize uydurulan,uydurulmaya çalışılan her kalıba da arada uzaktan durup bir bakmakta fayda var diye düşünüyorum.