Öylesine seviyorum ki seni

Öylesine kabullenmiştim ki
Bunu sana açıklamak bile imkânsız
Benim, senin, sana olan sevgimin
Büyüsü bozulur korkusu
Beni içten içe büyük acılarla bezenmiş
Ölüme götürüyordu sanki.

Ne yapacağımı bilemiyordum,
Yusuf gibiydim kör kuyularda sanki çıkışım yoktu
Akrebe intihar hakkını veren Rabbimden
Bu ızdırabın bitmesini istiyordum sürekli
Hastaydım yatağa düşmüştüm,
Sen o kötü günlerimde bile o saflığınla,
Hayatında hiç günah görmemiş çocuksu,
Ürkek, etrafına hayat ışığı yayan gözlerinle
Yine de beni yalnız bırakmıyordun.

Sen suya benziyorsun, hayatın kökenine yani
Ben seni deliler gibi seviyordum ya
Bu sevgiyi de bir türlü
Kendime layık göremiyordum.
Sanki Allah’ın bana bu kadar
Büyük bir lütuf vermesi imkânsızdı
Karar verdim eğer ikimizin de
Sorumluluk sahibi olarak
Bir hayat sürmemiz gerekiyorsa
Bu aşk ölmeliydi.

Günler geçiyordu ve ben
Ne yapacağımı bilmediğimden
İçinden çıkılmaz bir kaos un
İçersinde boğuluyordum
Karar verdim
Seninle bir daha asla görüşmeyecektim.