Gökyüzü kadar uzak.
Yıldızlar kadar parlak.
Bir dünya ki yuvarlak.
Düşüncelerden uzak,
Düşlerden ırak.
Bir dünya ki sessiz.
Sükût ki derin.
Durgunluk ki sorma.
Cahillikse yakın.
Amaçsızca yaşayan insanlar.
Teknoloji harikası aletler.
Dışarıdan gelen düşmanlar
Ve daha neler neler.
İnsanlar suskun.
İletişim zayıf.
Eski oyuncaklara ne demeli,
Onlardan geriye kalan bir yığın sanal bebek.
O kabuk bağlayan yaralarımızı,
Düştüğümüzü, kalktığımızı.
Düşe düşe öğrendiklerimizi.
Otura otura yok ediyoruz biz.
Oysa eskiden öyle miydi, deriz bazen.
Arkadaşlarımızla vakit geçirdiğimiz o günleri,
Şimdi bir hiç uğruna arkadaşlarımızı,
Sanal arkadaşlarımızla değiştirmişiz biz.
Oysa eskiden öyle miydi?
şiir