Penceremin köşesinde saksılar durmaz, Çiçek bulunmaz.
Daracık penceremin içine,
Sadece kalemimin hayalleri,
Kitaptan süzülen şiirlerim durabilir.
Oturur kitabıma şiirime, kalemime bakınırdım esen bu köy havasında.
Pencereden gözlerimi dışarı savurduğumda,
Durgunlaşmış ceviz ağacım,
Kendini sonbahara adamış nar ağacım,
Rüzgarın dalgasıyla sararan şeftalim,
Kış gelmeden tüm yapraklarını toprağa adamış vişnem,
Tüm ağaçlara sevgiyle sarılan üzüm ağacım.
Dersin en masum yapraklarını dökmüş sonbahar mevsimine.
Rüzgarın gelişi hepsini yerinden oynatıp
Gökyüzüne savuruyor
Bense garip oturuşum ve kalemimin kelimelerden satırlara atlayış içinde
Kağıdı ele geçirmesine dalıp dalıp durdum.
Ne ben kalemi durdurur,
Ne de kalem beni durdurur.
Nede rüzgar şu eşsiz manzaraya karışabilir.