REALİTEYE DAİR YALNIZ SEN

"O seni sevmiyor, sadece doğru olanı yapıyor " demişti. Eniştesinin bana bakışını bu şekilde tanımlıyordu. İyi ki var çünkü onu gözlerim dolu dolu,tek bir kelimeyle boşalmak üzere aramışken içinde bulunduğum duruma daha objektif yaklaşmamı sağladı. Fakat,belki ilk defa düşünmeden,içinde bulunduğum durumu analiz etmeden sadece duygularıma odaklanmak,ağlamak,eşime hakaretler savurmak istiyordum. Burada da keşke kardeşim bana eşlik edebilseydi diye düşünmedim değil. Oysa o,beni benim silahımla vuruyordu. Realiteyle. O beni ne zaman canı sıkkın bir şekilde arayıp dertleşmek istese gereksiz psikoljik,bilimsel yorumlara giriyordum. Onun geçtiği yollardan milyon kere geçtiğim halde,ona akıl vermek kendimi bir şey hissetmemi sağlıyordu. Sanırım ben kardeşim en zor anlarında bile bana koştuğunda ona değil kendi egoma yardım ediyordum. Egolarımdan sıyrılmaya çalıştığım koca bir ömürde nasıl oluyor da her firsatta yine ona hizmet ediyorum anlamıyordum. Kendimi anlamadığım gibi belki kardeşimi de hiç bir zaman anlayamadım.

Özür dilerim bir tanem. Sen bu gece seni anlayamayan ablana kendisini çok güzel anlattın. Seçimlerimin sonucunu,önümdeki yolları ve çıkmazlarımı,karakterimi ve karaktersizliğimi,bencilliğimi ve hümanistliğimi. Her insanın herşeyden birazlığını. Ben daha iki gün önce senin yangınlarını acımasızca eleştirirken sen bu gece sabırla iç dünyamın kilidini açıp,benim yıllardır girmek istemediğim,girmemek için her türlü yolu denediğim ve kapı deliğinden baktığımda bile hüngür hüngür ağladığım kuytularıma benimle birlikte girdin. Üstelik hiç korkmadan. Çünkü orada hırslarım,kıskançlıklarım ve en önemlisi kendimden kaçışlarım vardı. Temizlenmedi belki ama en azından kapısı açıldı,tam olarak neresi dağınık,neresi can acıtıyor görmem sağlandı.

Sen bir ablanın başına gelebilecek en güzel şeysin belki. Dertlerime ağıtlar yakmak yerine,analiz etmemi sağlıyorsun. Ancak anla beni nolur. Ben o güzelliği kaldırabilecek bir durumda,dönemde değilim. Kurmak için deli divane uğraştığım,evlatlıktan red edildiğim,günlerce ağladığım,üzerine hayaller kurduğum yuvamın yalnızca olması gerektiği için olmuş olması fikrini kaldırabilecek güce sahip değilim. Kalbimi ellerine teslim ettiğim adamın sadece görevini yaptığı,aşktan eser taşımadığı düşüncesini sindirebileceğimi sanmıyorum. Ben bütün ömrümü,hayallerimi ona endekslerken, onun olsa da olmasa da fark etmez mantığına inanmak istemiyorum.

Biliyorum,biliyorum... Benim seçimim,evrenin bana anlatmak istediği bir şeyler var,mağdur edebiyatı kısır döngüden başka bir işe yaramaz. Ama ben bunların hiç birini en azından bu gece düşünmek istemiyorum. Bu gece kendimi dürtülerime bırakıp,ondan nefret etmek istiyorum. Niye evlendiğimi sorgulamak istiyorum. Ben bu gece beynimi bir kenara bırakmak istiyorum. Çünkü o kadar çok konuşuyor ki canımı acıtıyor. Ben bu gece realiteye dair hiç bir şey duymak istemiyorum.

Realite adına bir tek senin kalmanı istiyorum. Çünkü sen benim en tatlı gerçeğimsin. Iyikimsin...