Redak

Sonbahar ara sokakların silik camlarına üflüyordu.Saat gece yarısına bir kaç dakikayı gösteriyordu.Etrafta duyulan tek ses sarhoş bir adamın söylediği şarkıydı.Bir gece nasıl bu kadar güzel geçebilirdi?

Redak tahta masanın, gaz lambasının aydınlattığı tek noktaya bir kaç kağıt koymuştu.Okunmayı bekleyen bir kaç satır.Bu sabah posta kutusunda beklenmedik bir kaç zarf belkide hayatını değiştirecekti.Yavaşça sandalyesine oturdu.Zarfı çevirdi ancak arkasında yazılı bir adres bulamadı.Saniyenin dörtde biri kadar bekledi.Gözleri holden uzanan karanlığa dalmıştı.Yavaşça zarflardan birini açtı.Ağzı bağlanan bir mahkumun iplerini, koparmış gibi hissediyordu.Dinleyecek çok şeyi vardı.Ancak susturmaya zamanı yoktu.Okumaya başladı.
Bazen bilinmeyenler hayatı hayat yapar.Ortaya attığım en büyük bilinmezliğim sendin.En büyük yanılgım, çözülmemek üzere bir köşeye bıraktığım…Geri dönmek üzere bıraktığım ancak gelmeyi unuttuğum en hassas noktam sendin.Şuanda 30 yaşlarında olman lazım Redak.Hayatın gerisinden gelmeye yemin etmiş olman lazım.Okuduğun masanın solunda birde gözlük olması lazım.Asla kullanmadığın.Babanın ölümünden sonra elinde Oğuz Atay’ın bir kitabıyla evden gitmiştin.Asla başarılı bir hayatın içinde olmadın.Başarısızlığın ne demek olduğunu bilirim.Perşembe sabaha karşı yanıma gelip elinde bir fincan kahveyle bana bir şeyler anlatmak istedin.Dinleyemeyecek kadar yorgun değildim Redak.Ama içimdeki hissizliğin sana sırtımı daha kolay dönmeme yardım ettiğini inkar edemem.İnkar korkakların tercihidir.Benim en büyük korkum sen oldun.
Okumaya devam edebilirdi.Ancak sol yanağından bir ıslaklık dudaklarının kenarına kadar inmişti.Camı açtı.Sonunu merak ediyordu.Bunları zaten biliyordu.Mektubu annesinden başkası yazamazdı.Adı neydi sahi? 10 yaşından beri görmediği annesi eminim çok değişmişti.Saçları beyazlamasın diye siyahı kat yapıp sürmüştü.Buna emindi.Çünkü tanıdığı herkes zamanın getirdiklerinden korkardı.Oysa Redak en büyük korkum korkusuzluğum derdi.Tütünü ağır ağır ateşledi ve devam etti.
Geride bana hiçliğin kendisini bıraktın.Oysa oturduğun dairenin her bir köşesi yalnızlığınla dolu.En çok korktuğunla yüzleştin.Oysa babanı ben öldürmedim Redak.Her ne yaptıysan ondan kaçtın.Babanı sen öldürdün.Bu hastalık sendin.Karnımda bir tümör gibi büyüyordun.Ancak benden başka kimse kötü huylu olacağını bilmiyordu.
Mektup burada bitiyordu.Hatırlamaya çalıştı.Zihninin kapılarını açtı ancak her ne kaldıysa ardına bir kilit vurmuştu.Saat gece yarısını geçmişti.Gözlerinin takıldığı noktadan onu uyandıran kapının sesi olmuştu.Ağır adımlarla geçti holden.Kapıyı araladı.Bir kadın duruyordu orada.Yüzünün kırışıklığına rağmen saçları simsiyahtı.