RUH ADAM XXXIII

Bir insanı,aşk ile vurmak bile,katil olman için yeterlidir.Bu cinayette kan akmaz ama,oluk oluk gözyaşı akar,son damlasına kadar.Önce gözler kurur,sonrasın da ise kalp…
--
İlk intiharımı sen de yaşadım.
-Bitti!
Dediğim de öyle kolay olmadı bu bitiş.Gözlerinin uçurumundan düştüm yere,damla damla…
Benim de canım yandı senin kadar,ayaklarında ezildim ve beni İstanbul sokaklarına taşıdın umarsızca.Gelen bastı,giden bastı.Ve ben hiç ayağa kalkamadım senden sonra,acım da dinmedi.Yokluğun ekmek gibi,su gibi aklımdan hiç çıkmadı.Bir daha seni hiç görmedim,ölmüş gibiydin…
--
Benim ayrılıklarım hep kaçıştı arkama bakmadan.Hangi gönül de aşk’la karşılaşsam,bu beni korkutur ve o çiçekli bahçeden kaçar,karanlık ve soğuk bir zindana kendimi hapsederdim.Bunu hangi akla hizmet yapardım bilmiyorum ama,yapardım.Her seferin de pişman olsam da bu benim kaderim..
Sanırım,benim sevme yeteneğim yok!