Rûhum Ağır Gelir Bedenime

Rûhum ağır gelir bedenime,
Kalbim soğumaz bu ıssız güne.
Ne gelen olur,
Ne de giden bu fakîre.

Rûhum ağır gelir bedenime,
Kalbim ince bir çizginin ortasında dururken,
Anlamsız düşünceler beni alıp savururken,
Nedir bu kör bela, amansız ağma?

Rûhum ağır gelir bedenime,
Bu akledilmeyen düşüncelerden her birine.
Dökülmüş, kırılmış, yaralanmış bir kuş geçer önümden,
Bir film şeridi sunulur sahnelerden.

Rûhum ağır gelir bedenime,
Kefendi bu günler esâsen,
Beyazlar içinde giydiğim sâniyeler,
Nasıl yazarlar bu süveyşten?

Rûhum ağır gelir bedenime,
Ne yazı yazar bu alnım,
Ne de akla kazınır bu yaşadıklarım,
İşte böyle kazılır fermanlarım.

Rûhum ağır gelir bedenime,
Yürüyemem, tozlu topraklı günde.
Günler bir avuç benden tutsun,
Sayısızca özgürlük sunulsun.

Rûhum ağır gelir bedenime,
Ben olamadığım bir melodide.
Billur çiçeğinden miskuâmber saçılsın,
Belki gurbet yolculuğundan kendime bir pay çıkarırım.

Rûhum ağır gelir bedenime,
Tebessüm ederim.
Hani sünnettir ya,
Ben sünnete icâbet ederim.

Rûhum ağır gelir bedenime,
Meltemden tomurcuk olsun gülüşler,
Bir dağ nehri olsun sevinçler,
Bir deniz, bir göl, bir akar su olsun ve unuttursun dertler.

Rûhum ağır gelir bedenime,
Ağır gelmesinden mütevellit hazindir.
Hazinlerden sıyrılmak bir kalem mürekkeptir.
Mürekkep olmak hançerdir.
Hançerler hangi yarayı deşerler?
Deşmesinler acılar bir bukettir,
Ve acıların sunulduğu yalnızca bir süzgeçtir...