RUHUM

Çok hırçın biri oldum, anlayış denen kavramı yitirdim.. Sakin ses tonuyla konuşmayı özledim. Çünkü ben inançlarımı yitirdim, insanlara olan güvenimi yitirdim.. Kendime bile güvenmez oldum, en çok yalanı kendime söyledim çünkü. Saçlarımı taramayı bıraktım mesela ayna karşısında oyalanmamak için kendine tahammülü olmayan bir insan olarak yaşamak ne kadar zor tahmin edemezsiniz..
Daha geç uyuyup daha erken kalmaya başladım denge denen kavramı da yitirdim.. Düzenden ise bihaberim.. Ruh gibi yaşıyorum sadece bedenlerin iş gördüğü şu dünyada, ruhumu da yitirmek üzereyim çünkü ruhum da yaralarınıyor ve ona iyi gelecek bir şey bulamıyorum.. Biri ruhumu okşamıştı ilk başlar gıdıklandım biraz iplemez kahkahamı attım.. Sonra o elin sıcaklığı içime yansıdı.. Sanki ölmüşüm ve ruhum huzura ermiş gibiydi.. Ve ben o huzurlu eli lanetli dilimle kaybettim, ben o huzuru donuk bakışımla kaybettim, ben o huzuru istemeden de olsa ardına saklandığım doğuk duvarlarım yüzünden kaybettim ve ben o huzuru bitmek tükenmek bilmeyen gururumla kaybettim,.. Şimdi o gururu acıyan yerlerime basmalıyım ona sarılıp uyumalıyım sanırım..