Bir köşe daha,
bu sefer sessiz.
İçimde bir yangın,
ama dışarıda sadece soğuk.
Ruhum, konuşmayı unuttu,
ama gözlerim, kalbime yazdığı cümleleri taşıyor.
Herkes bir şeyler söylese de,
ben hala susuyorum.
Belki de susmak,
söylediğimiz her kelimeden daha gerçek.
Bazen bir fırtına gibi geçer zaman,
düşlerim dağılır,
gökler ve toprak birbirine karışır.
Ama her düşüşte,
her kalkışta
ruhumun sesini duyuyorum.
O bana susmamı söylüyor,
ama ben hâlâ dinliyorum.