Rüzgâr çanlarım...

Saat sabaha karşı yedi... Çalışmayan bir duvar saatim, kurumuş kırmızı bir kasımpatım ve odamı aydınlatacak enerjiye sahip olmayan los bir lambam. Gece her zaman bu kadar geç mi buluşuyordu acaba güneşle yoksa belki görürüm diye bir köşede bekleyen sevgili gibi bekliyor muydu güneşi. Ama rüzgarlar esmeye devam ediyordu iki aşığa haber taşıyan postacı gibi oradan oraya... Bir sürü gazoz kapağı biriktirdim rüzgar çanları yapabilmek için bu iki aşığın birbiriyle sohbetini içeren kelimelerden saygısızca haberdar olmak istiyordum. Hiç bir araya gelememek nasıl bir şey bir de onların lisanından anlamak istiyordum. Bu yüzdendir belki de çoğumuzun rüzgârı hissettiğinde içini kaplayan huzurla karışık hüzün, sinir. Mesela meltemler hoş sohbetleri taşıyan haberler, yağmurla karışık esenler ise hüzün dolu sohbetler ve sert rüzgarlar ise aynı gökte var olup bir türlü bir araya gelememenin verdiği sinir... Ama aşkı da anlamlı kılan kendine münhasır oluşu değil miydi zaten. Bir şeyin olamayışı olmayışı bizim gözümüzde onu daha anlamlı kılmıyor muydu, demek ki gece ve güneşin de kendine münhasır bir durumları vardı... ?