Saat gecenin beşi… Birden uyanıyorum. Şehrin derin sessizliğinin çıkardığı can sıkıcı gürültü uykuda olan bedenim ve uyanık olan vicdanımı rahatsız etmiş anlaşılan. Vicdan en iyi alarmdır diye düşünüyorum. Yarım akılla kılınan bir teheccüdü daha yazdırıyorum yazıcı meleklerime. Af dilemek istiyorum. İnsan bile bile bardak kıran ama her seferinde sanki ilk kırışıymış gibi özür dileyen değil midir? Gecenin sessizliğini bozan düşüncelerim tekrar uyumama izin vermeyecek, biliyorum. En iyisi yazmak. Uzun zaman geçti, kendime sükûtlarım arttı. Kendimden kaçışlarım, sorulara verdiğim ‘pas’ cevapları artık beni uyutmuyor. Telefon ekranıma düşen bir yazı “Aralıklarımız”. Okuyorum, tekrar okuyorum, bir daha başa sarıyor ve kızıyorum kendime. Bir insan yazdı işte, seninkiler gibi sıradan bir yazı, neyin gizemini neyin mesajını arıyorsun! Bırakıyorum telefonu, arkadaşlar uyuyor. İnsan hep arayan değil midir? Yine bir aralık günü son birkaç aydır içinde çırpınıp durduğum bir aralık… Uykum yok, bu saatte neden uyanır ki insan? Sorguluyorum kendimi, hava çok soğuk. Vicdanımın ısısı yüksek. Kendimden kaçtığım her sokak bir çıkmaz! Diyecek bir şeyim yok; yazacak ve anlatacak şeylerimde. Susmam gereken büyük bir sınav var önümde. Biliyorum; tek kelime edersem mağlubu ben olacağım bu savaşın. Konuşmayacağım. Sükutun deli gömleğini giysin duygularım. Belki bir yol açılır ya da konuşması gerekenler cesaret edip konuşur.