Sadece Bir hikaye değil...

“Sonunda beklenen gün gelmişti. Her ikisi de o kadar heyecanlıydı ki. Uzun zamandır hayalini kurdukları gün gelmişti. Acaba ne yapsam? Acaba ne giysem? Giydiklerinin bir öneminin olmadığını biliyorlardı oysa ama yine de düşünüyorlardı en ince ayrıntısına kadar. Her ikisi de uykusuzdu. Heyecandan bir o yana bir o yana dönüp duruyorlardı yataklarında ama uyuyamıyorlardı işte. Düşünmeden edemiyorlardı. Yüzlerinden gülümseme eksilmiyordu. Hayatlarının belki de en mutlu anlarını yaşıyorlardı kim bilir. Gün doğarken alınan bir iki saatlik uykuyla ilk çalışta uyanmışlardı alarma. Normalde hemen uyanamadıkları alarmlara bile o heyecanla uyanabilmişlerdi. Yataklarından kalkar kalkmaz hazırlanmışlardı. Ayrıntılara kadar en güzel olmuşlardı. Acaba beni beğenir mi? Acaba birbirimizi ilk gördüğümüzde ne yapacağız? Bir acabadır sürer gider. Dış kapıdan adım atılmış açık havanın ilk nefesi alınmıştı. Birbirleriyle haberleşip duran çift artık sabırsız birer birey olmuşlardır. Onca bekleyişin ardından son anlarında bu sabırsızlık normal değil mi? Hemen ulaşım araçları sayesinde buluşulacak mekâna gitmeye başlarlar. Zaman onlar için o kadar yavaş ilerliyor hâle gelmiştir ki o an hayatlarından neredeyse bir ömür eksilmiş gibiydi. Heyecanlandıkları yerlerinde duramamalarından bellidir. Ve işte birbirlerini gördüler. Yüzlerindeki gülümsemeleri devasa boyutta bir artış gösterdi. Kalpleri neredeyse çıkacak gibi atıyordu. Şimdi sadece birkaç metrelik yol vardı aralarında. Şimdi yüzlerce kilometrenin aksine sadece tek bir yol vardı. Yolun bir tarafında kız diğer tarafında oğlan. Birbirlerini görür görmez koşmaya başlamışlardı. Etraflarına bakmadan koşuyorlardı. Hiç durmadan, yavaşlamadan. Sonunda sadece birkaç adım kalmıştı. ___ Göremediler. Hızla gelen arabayı göremediler. Birbirlerine sarılamadılar. İlk anı hiç böyle hayal etmemişlerdi oysa. Şimdi ikisi de hastanede. Yan odalarda yatıyorlar. Bir yol mesafesinden daha yakınlar. Aralarında sadece ince bir hastane duvarı var. Aileler başlarında ağlıyor, dualar okuyor ve bekliyorlar. Çaresizce bekliyorlar. Ellerinden hiçbir şey gelmiyor. ___ Şimdi birbirlerine daha yakınlar. Bir kere bile sarılamadılar birbirlerine ama artık hep birlikte uyuyacaklar.”