Sadece bir rüya...

Gözlerimi açtığım'da içimde garip his belirdi. Hiç anlam veremediğim, adını koyamadığım ve sadece zamana bırakmam gereken birşeydi. Hayat'ım en gizemli, en tuhaf ve en kötü günüydü, sanırım. Kafam'daki soruların cevabını alamadıkça, sorular artıyor, cevaplar birbirini yok ediyordu. Karamsar olmaya başladım. Anlam veremiyorum, bu olanlara. Uyumak istiyorum, uyuyamıyorum. Gezmek, eğlenmek, sohbet etmek istiyorum, yapamıyorum. Sankı çok yakınımda bir yerde göremiyorum. Sonra yorgunluğum beni benden alıyor ve onun yüküyle uykuya dalıyorum. Bir çığlık var, ses yankı yapıyor. Nereden, nasıl ve kimden geliyor, bilemiyorum. Sonra gel diye sesleniyor, o ses. Ayaklarım gideceği yeri ezbere biliyor, sanki. Hakim olamıyorum, ayaklarıma. Gözlerim ısrarla görmek istiyor, kim sorusunun cevabını kulaklarım duymak istiyor. Sonra bir ormanın 4 çeşit yönüne giden yolun tam ortasında kalıyorum. Ses gittikçe yaklaşıyor, ama nereden geliyor, yankı'lardan anlamıyorum. Sanırım o kadar sorunun cevabı kalpte, seçim hakkı onda, sonuçlarına katlanacakta o. Sonra bir yol seçiyor ve takip ediyorum. O ses benim kalbime adını ezberleten, kendisi uzakta, gözleri yakında olan, o ağladığında, benim gözlerimden yaş akıtan, kaderimin alnıma yazdığı o masum eseri olan senmişsin. Benim gördüğüm rüyaydı, sadece. Sanki senin yaşayacaklarını önceden görüyordum. Sonunda seni görmüştüm, ama neden gülemiyordum. Neden gözlerim de güneş doğmayıp, batıyordu. Bulutlar neden ağlıyor, rüzgar neden soğuk soğuk esiyordu. Ben bugün seni gördüm. Çığlık atıyordun, kurtar diyordun, ama basit bir rüya'mıydı, benimkisi. Yoksa bana söylediğin sözlerin birer yalanmıydı. Sen kaderimdin, söylesene kime yazıldın. Hala bende misin ? Yoksa çoktan o kaderi gerçekleştirmekte misin ? İslam KARAGÖZ