Sahaf Dükkanı

Lisede başlamıştı okumaya, gerçi ödev olmasa kitaptan haberi bile olmazdı çünkü bildiği tek kitap ders kitaplarıydı. Bir gün edebiyat hocası bir kitap önerdi ve özetini çıkarmasını istemişti. Ödevdi sonuçta yapılmalıydı ve kabul etti. Kitabın adı Ahmet Ümit'ten İstanbul Hatırasıydı. Bu nedir ya, aşk kitabı falan mı!? Hiç sevmezdi öyle kitapları. Ee fazla duygusal kitaplardaki duyguyu taşıyamaz, kıskanırdı. Kitabı araştırdı ve buldu, ilk günden başladı okumaya. Kitap o kadar ilgisini çekti ki, ilk günde farketmeden 50 sayfa okumuştu neredeyse. Kitap bir polisiye romandı; olaylar, olayların gidişatı, başkomiserin her olaya şüpheci yaklaşımı kitaba olan ilgisini daha da arttırmıştı. Gün geçtikçe okuması artıyor, günde 50 sayfa okurken 80, 90, tam tamına 100 sayfa okumaya başlıyordu. Girdiği her sahaf dükkanına, kitabevine ayrı bir heyecan ve mutlulukla giriyor, adeta okumaya hevesli görünüyordu. Ama sadece tek bir tür okuyordu ve bir tek o türü sevmişti: "Polisiye".
Bir gün bir karar aldı ve tek bir türe bağlı kalmadan farklı türlere yönelmeyi düşündü. Zaten bu fikri veren annesiydi, annesi çocuğunun kitap okuma alışkanlığından memnundu. Bir gün oğluna, hep aynı türden okumamasını biraz da farklı kitap okumasını istemişti. Annesi farkında olmadan da bir şeyi yapmasını söylemişti. Kendisine göre farklı türden okumak, farklı bakış açısı kazanmaktı. Öyle de oldu, okuduğu her kitaptan etkileniyor, olaylara daha bir farklı yönden bakıyordu. En azından okumayı sevmişti.

Ve ağzından şu sözler döküldü;
"İnsan hayatına 30 kitap sığdırmalı, 30 kitap yazamasa da 30 tane kitap okumalı demişti."