Schopenhaure'nin Kirpi İkilemi

Schopenhaure insan ilişkilerini güzel bir metaforla anlatır.

Soğuk bir kış günü kirpiler ısınmak için bir araya gelir.Fakat kısa bir süre sonra okları birbirinin canını yakmaya başlar.Kanayan kirpiler birbirinden uzaklaşır.Dirençleri kırılana dek ayrı kalan kirpiler dayanamadıkları vakit tekrar bir araya gelirler.Bu böyle uygun mesafeyi bulana dek devam eder.
Biz insanları da bu kirpilere benzetir Schopenhaure.Sevgi ve yakınlık için birbirimize sokulur canımız yandığında mahremiyetimize döneriz.Yalnızlık hissi bastırıp tekrar üşümeye başladığımızda tekrar bir araya gelmek isteriz fakat her seferinde canımız yanmaya devam eder.Ta ki kendi beden ısımızı kazanana kadar.
Beden ısımızı dengeleyene kadar , yani içsel gücümüzü bulana kadar devam edecektir bu süreç.Bunu kazandığımızda birbirimizle uygun mesafeyi yakalayacak yara almadan da bir arada olunabileceğini ögreneceğiz.

Ünlü filazof bu metaforla kendi sıcaklığımızı yaratıp varlığımızı onurlandıracak şekilde kendi alanımızı oluşturmamızı , boşluklarımızı dengeli biçimde doldurmamızı ve sınırlarımızın olmasını öğütler."Yaşamın özü ve şifası dengede kalabilmektir."Denge mühimdir.

Kendimize sormamız gereken sorular var:

▶️Kendi varlığımızı kabullenip onurlandırıyor muyuz?
▶️Kişisel alanımızın farkında mıyız , farkettiriyor muyuz insanlara?
▶️Doğru mesafeyi bulmak için neler yapabiliriz?
▶️Ruhsal denge nedir?